Cemal Bey: “Tabiat Risâlesinde geçen, ‘İnsanların ağzından çıkan ve dinsizliği işmâm eden dehşetli kelimeler var; ehl-i iman bilmeyerek istimâl ediyorlar’ cümlesine göre; gayr-i ihtiyârî, ânında veya biraz sonra pişman olacağımız, aslında razı da olmadığımız sözlerden mes’ûl müyüz?”
Bedîüzzaman Hazretleri Tabiat Risâlesi’nde kâinatın oluşumunda ve yaratılışında sebeplerin, kendi kendine oluşun ve tabiatın asla makam ve yetki sahibi olmadığını, her şeyin doğrudan Allah’ın kudreti ile yaratıldığını ispat ediyor. Bu risâlenin başlangıç kısmında ehl-i imanın da, farkında olmadan kendisi aleyhine sonuçlanabilecek dehşetli bir takım sözleri söylediğine vurgu yapılıyor. Ehl-i imanın kullandığı bu kelime ve söz hatalarından üç tanesi zikrediliyor ve şirke çok yakın olduğu için muhakkak sakınılması isteniyor. Meselâ konuşmalarda doğrudan Allah’ın kudretine değil, sebeplere de pay verir kelimeler kullanmak veya kendi kendine oluşu telâffuz eder cümleler sarf etmek; ya da varlıkları tabiatın iktizası gibi gören konuşmalarda bulunmak yahut Allah’ın vahdaniyetine uygun düşmeyen kelime veya cümleleri telâffuz etmek bu cümleden hatalı sözler olarak sayılabilir.
Hiç şüphesiz sözlerimizden ve konuşmalarımızdan mes’ûlüz. Atalarımız, “Bin düşün; bir söyle!” veya “Söz gümüşse, sükût altındır!” diye sanırım bu ağır mes’ûliyete işâret etmişlerdir. Ağzımızdan çıkan kelime veya cümlelere dikkat etmeli, pişman olacağımız veya bizi mahcup edecek kelimeleri mümkünse kullanmamalıyız. İsabetsiz veya yanlış sözlerimizle eğer insanları kırmış isek, özür dilememiz; eğer Allah’a karşı hatalı konuşmuş isek de hemen tevbe etmemiz daha uygun olur. Her hatanın, günahın ve kusurun “tevbe ve istiğfar” ile dönüşü vardır. Ancak daha sonra aynı kelimeleri dilimize almamaya, aynı hataları yapmamaya özen göstermemiz gerekir.
***
Almanya’dan okuyucumuz: “Hazret-i İsa’nın (as) Âl-i İmran Sûresi 55. ve Mâide Sûresi 117. âyetine göre vefat etmiş olduğu anlaşılıyor. Öldürülmeyip hayatta olduğuna dair delil var mıdır?”
Âl-i İmrân Sûresinin 55. âyetinde şöyle buyuruluyor: “Allah buyurmuştu ki: Ey İsa! Seni ecelin geldiğinde vefat ettirecek olan benim, seni nezdime yükseltecek olan benim, seni inkâr edenlerden arındıracağım ve sana uyanları kıyamete kadar kâfirlerden üstün kılacağım. Sonra dönüşünüz bana olacak.”1
Mâide Sûresi 117. âyetinde ise şöyle buyuruluyor:
“(Hazret-i İsa der ki:) Ben onlara, ancak bana emrettiğini söyledim: Benim de Rabbim, sizin de Rabbiniz olan Allah’a kulluk edin, dedim. İçlerinde bulunduğum müddetçe onlar üzerine kontrolcü idim. Beni içlerinden alınca artık onlar üzerine gözetleyici yalnız Sen oldun. Sen her şeyi hakkıyla görensin. Eğer kendilerine azap edersen şüphesiz onlar senin kullarındır (dilediğini yaparsın). Eğer onları bağışlarsan şüphesiz sen izzet ve hikmet sahibisin” 2
Bu âyetlerin birincisinde Hazret-i İsa’nın (as) o an için Yahudilerin arasından alındığını ve semâya yükseltildiğini, eceli geldiği zaman ise diğer insanlar gibi onun da öleceğini anlıyoruz. Bu mânâyı ikinci âyet de teyid ediyor.
Hazret-i İsa’nın (as) öldürülmediği hakkında şu âyetler daha açık, net ve kesin ifadeler içerir:
“Ve ‘Allah elçisi Meryem oğlu İsa’yı öldürdük’ demeleri yüzünden (onları lânetledik). Hâlbuki onu ne öldürdüler, ne de astılar; fakat (öldürdükleri kimse) onlara İsa gibi gösterildi. Onun hakkında ihtilâfa düşenler bundan dolayı tam bir kararsızlık içindedirler; bu hususta zanna uymak dışında hiçbir (sağlam) bilgileri yoktur ve kesin olarak onu öldürmediler. Bilâkis Allah onu (İsa’yı) kendi katına yükseltmiştir. Allah izzet ve hikmet sahibidir. Ehl-i kitaptan her biri, ölümünden önce ona muhakkak iman edecektir. Kıyamet gününde de o, onlara şahit olacaktır.” 3
Dipnotlar:
1- Âl-i İmrân Sûresi: 55
2- Mâide Sûresi: 117
3- Nisâ Sûresi: 157, 158, 159
07.11.2008
E-Posta:
[email protected]
|
