Belki de söylenmemiş sözler kalmadı.
Kimi meramını, kimi öfke ve gayzını dillendirdi.
Hoşa giden sözler söylendi…
Yıllarca hafızalardan gitmeyen nice acı sözler de…
Her iş ve mesele sözler ile şekillendi.
Ondan sonra hayat canlanmaya başladı.
“Bir of çeksem, karşıki dağlar yıkılır” sözü insanın içindeki duyguların dışa yansıması idi...
Söz ile söylenecek şeyler öyle çoktur ki…
Dillere destan oldu..
“Söz asıl kalptedir; dil kalbindekine tercüman olur” dedi erenler.
Harirî ise:
“Sözün doğrusu dilin süsüdür” demişti.
Her gelen bir şeyler söyledi.
“Kem söz sahibine aittir” demekten de kendimizi alamadık.
Öyle acı sözler duyduk ki, öfkemize öfke kattı.
Nice tatlı sözler dinledik, gözlerimizden yaşlar aktı.
İyi ki konuştuk...
O zaman anlaştık, o zaman her şeyi öğrendik.
Sonra diller meydana geldi.
Hem de sayısız lisanlar...
“Söz var gelir geçer, söz var deler geçer” dedi atalarımız.
Kimi bunu sazın nağmelerine yansıttı, kimi ise şiirlerine...
Anneye söylenen tatlı sözler...
Babaya dillendirilen tatlı nağmeler...
Sevgiliye söylenen güzel sözler...
Yavrusuna söylediği anne sözleri...
Babanın evlâdına söylediği unutulmaz sözler…
Sözler…
Şeyler kadar söylenen sözler…
Laedrî söz üzerine söyledi:
“Söz var ki yâr eder, söz var ki yâd eder,
Sözünü bilmeyen daima feryad eder.”
Nasır-ı Hüsrev:
“Güzel söyle ki aks-i sedası da güzel olsun” dedi.
Çin atasözünde ise şöyle söylendi:
“Gönül alıcı bir söz, kışı yaza çevirir.”
Neşet Ertaş merhum ise:
“Gitme uzak, yollarına kurban olayım,
Tatlı söyle dillerine kurban olayım”
Söz söylemek bir san’at sayıldı.
Kimin nasıl bir karakterde olduğunu dilleri söyledi.
İlk anda anlaşılır sözün sahibi.
Analar söz söyler…
Dilleri hasbîdir.
Onda ilim irfan aranmaz.
Onda hasbîlik saklıdır.
Bin tane ilim irfan, onun yerini tutamaz.
“Yalan bir lâfz-ı kâfirdir” dedi Bediüzzaman.
Ağzından yalan kelâm çıkmadı.
Söz söyledi yıllarca…
“Ben çok bağırıyorum, on üçüncü asrın minaresinin başında durmuşum” dedi.
Yazdığı eserlere “Sözler” ismini verdi.
Hiçbir yerde ve hiçbir kitapta söylenmeyen sözler…
Bu sözler bizi kendimize getirdi.
“Âlimin bir kelâmı lâl ü mercan incidir
Cahilin her kelâmı günde bin can incitir” demişti Laedri…
İlim ile âbâd olduk, insanlığımızı öğrendik.
Cehaleti koyu bir karanlık, en büyük düşmanımız bildik.
Söze aldandık, kelâma kurban olduk.
Dil verdi Rabbimiz…
Dilimiz kalbimizin arzularını dillendirdi.
Sonra acı sözlere rastladık.
Küfürlü ve köstekli…
O sözler bizi yıktı.
Sonra dostlardan gelen acı sözlere…
Acımadan, insafı elden bırakarak söylenen sözlere…
Sonra şu mısraları hatırladık:
“Yiğidi kılıç değil, bir acı söz öldürür”
Saygısız söylenen her söz anahtarsız açıldı.
Açıldığı zaman ise etrafına öfke ve nefret saçtı.
Ziya Paşa söyledi söz üzerine:
“Ayinesi iştir kişinin lâfa bakılmaz,
Şahsın görünür rütbe-i aklı eserinde”
“Söz vermek borçlanmak gibidir” dedi Taberani.
Sözümüze sadık olduk.
Yalana revaç vermedik.
“Maslahat için yalan ise, zaman onu neshetmiştir” dedi Bediüzzaman.
Sadettin Kaplan şu duâyı yaptı:
“Ya İlâhî, söz verip de cayanlardan etme bizi”
Söz söz oldu.
Sözler ortaya çıktı, her şey onlar ile şekillendi o zaman.
Her şey söz oldu…
Medeniyetleri o inşa etti.
Kavgaları o başlattı…
İnsanları o yola getirdi.
Ahiret hayatında yine sözler söylenecek.
Sözler her şeye şahit olacak.
Sözler güldürecek...
Sözler ağlatacak...
Sözler dinlenecek...
Sözler, sözler ve o sözler...