Hoşça kal, kalınması gereken her ne varsa. Hoşça kal derken dünya kalmayacaksın sen de, içinde yığınla beslediğin aşksız muhabbetler, kavgalar, gıybetler, cinayetler, acıların başına patlayacak. Sen de yıkılacaksın, boyun eğeceksin ömre, benim gibi.

Koca gövdeyi ömrümüze sığdırdık, gerçi bu hayatta herbir şeyi bir şeylere sığdırmadık mı ki zaten? Ruh bedene ağır geldiği zaman, gün geldi, “kahraman”ımız gelip can aldı işte. Başlanan hikâye başladığı yerde bitti. Başlarken bitirmeyi içinde yaşayan bir ömre sahiptik her ikimizde.

Ölüm her şey. Ben ise hiçbir şey. Şimdi beyaz örtüm var benim. Toprak kokusuyla hasret giderince üzerimde örtülü olacak tek servetim. Dünyalık bir beyaz örtüm var, toprağın kahverengisiyle boyayacağım onu. Bana yakışacak tek renktir toprak rengi.

Ey koca dünya! Sen zehirli bir bal gibiydin, medeniyet örtüsüne bürünmüş, vahşi acımasız düşünceleri içinde barındırırsın. Şimdi yoksun benim için, ben ölürken sen de öldün işte, yoksun benim için.

Ne oldu bana, nefesim kesildi, ayaklarım gevşedi dik duramayan bedenimle avuçlarım açıldı, yüz derim sarktı, şakakların çöktü ve bedenim soğudu. Hani sıcak kanlı bir çocuksun derlerdi, nerde o sıcaklık, bu kadardı her şey.

Bu kadar mıydı her şey?

Ne çok beklentin varmış, fâni olan her şeyden, bilmez miydin fâni olanın da fâni olacağını, sana ne verebilirdi ki fâni olan, umduğun bekâyı nasıl verebilirdi ki…

Beklentin ne de çok büyükmüş, bilmeden vedanameydi bu sözlerim. Üzgünüm, belki de üzüldün. Nedendi peki bekâsız fânilikten bu denli isteğin? Yazık etmemeliydin kendine, etme!

Ölene kadar insanlar uyku halinde midir? Yalnızca ölünce mi uyanıyoruz bu uykudan? Ne dar, ne sıkıntılı, ne dağdağalı, ne zelzeleli bir dünyasın sen. Soruyorum sana: Vazife-i hayat külfetinden terhis edince daha büyük külfet karşıma çıkar mı dünya?

Toparlan yüreğim, yeni bir yolculuk başladı şimdi… Aslolan o yolculuka yolcuyuz şimdi.

Sen, hoşça kal dünya!