Ebü’l-Mecd el-Mürşidî, İskenderiye’de yaşayan veli bir zâttı. Her gün akın akın insan ziyaretine gelir, dersini dinlerdi.
Yine böyle bir gün, sohbet edeceği sırada, ziyaretçilere bir göz gezdirdi. Ve daha yedi yaşında, babasının yanında diz çökmüş bir çocuk gördü. Çocuğu yanına çağırdı ve:
“Ey Muhammed, bende seni bekliyordum. Namaz ve hutbenin farz ve sünnetleri nelerdir, söyle bakalım.” diye sordu.
Çocuk şaşırdı:
“Bilmem ki Üstadım…” diyebildi.
El-Mürşidî, hemen Muhammed’e namaz ve hutbeyi anlattı ve abdest almaya gönderdi.
Muhammed, abdestini alınca tekrar Şeyhin yanına gelerek:  
“Abdestimi de aldım Üstadım.” dedi.
Şeyh: “Tamam oğlum. Şimdi minbere çık!”
Küçük Muhammed şaşırmış ve korkmuştu:
“Ben orada ne yapacağım ki! Ben ne konuşacağımı bile bilmiyorum.”
Şeyh: “Sen çık! Ezanı bekle. Ezan bitince konuşmaya başla!”
Muhammed çaresiz minbere çıktı. Ezan okunmaya başlamıştı. Ne diyeceğini düşünüyor, fakat aklına hiçbir şey gelmiyordu.
Nihayet ezan bitti. Şeyh:
“Ey Muhammed kalk ve Bismillah de!” diye seslendi.
Muhammed hemen kalktı, Besmele çekti ve konuşmaya başladı. Konuştu, konuştu… hutbeyi tamamladı ve indi.
Şeyh:
“Seni tebrik ederim oğlum. Sana mükâfat olarak hatiplik görevi verdim.” dedi.
Muhammed:
“Teşekkür ederim. Fakat ben orada ne söylediğimi anlamadım ki. Ben birdenbire konuşmaya başladım, cemaate baktım huşu içinde dinliyor. Ama ben kendimi anlamıyordum.” diye inledi.
Bu Şeyh’in beklediği bir cevaptı. Bu çocuk Allah’ın (cc) ilhamıyla konuşmuştu. Şeyh çocuğa uzun uzun baktı ve şunları söyledi:
“Bu benim değil, Cenâb-ı Hakk’ın emridir. Ama şimdi değil. Sen ileride İskenderiye’nin en büyük camisi olan Câmi’ül-Garbî’de hatiplik yapacak, büyük âlimlerden olacaksın.”