DİSK’in yayınladığı raporda Türkiye’de asgarî ücretle çalışan nüfusun toplam çalışan nüfusa oranı % 43 olarak belirlenmiş olup bu oran bazı Batı AB ülkelerinde meselâ Belçika’da % 0.4, İspanya’da % 1, Hollanda’da % 3, İngiltere’ de % 5, Fransa’da % 8.4 iken bazı Doğu AB ülkelerinde bu oran meselâ Macaristan’da % 3, Hırvatistan’da % 7, Yunanistan’da % 7.7, Bulgaristan’da % 8.8 olarak tesbit edilmiştir. Bu oranlara baktığımızda asgarî ücretle geçinen nüfusumuz AB ülkelerine göre oldukça fazla olduğu görülüyor. Örnek vermek gerekirse İŞKUR’un Kasım ayı verilerine göre en az lisans mezunu 254 bin 402, ilköğretim ile ortaöğretim mezunu 1.080,3 kişi işe yerleştirilmiştir. Bu verilere göre sadece İŞKUR özelinde asgarî ücretle çalışanlar artan üniversite mezunu dolayısıyla asgarî ücrete mecbur bırakılırken vasıflı, vasıfsız işçi olarakta çalışan nüfusun yoğunluğu da dikkat çekmektedir.  

Son yıllarda yükselen enflasyonla beraber özellikle satın alma gücümüzdeki düşüş tabiî olarak önce asgarî ücretle çalışanları etkilemektedir. Bu durumu sayısal olarak değerlendirirsek bazı ülkelerin TÜİK verilerine göre satın alma paritesine göre kişi başı GSYH Belçika’da 50.367 dolar, Fransa’da 45.342 dolar, Macaristan’da 30.673 dolar, Yunanistan’da 29.592 dolar iken ülkemizde 27.893 dolardır. Çalışan nüfusumuzun yarıya yakını asgarî ücretle geçinirken görece diğer ülkelere göre yüksek olmasının yanında satın alma gücündeki düşüklük asgarî ücretle çalışan nüfusun geçiminin zor olduğunu destekler niteliktedir. Ülkece gelişmek, kalkınmak, refah seviyemizin artmasını istiyorsak bunu elde eden AB ülkeleri standartlarına erişmeliyiz.

Söz konusu geçim derdi olmuşken günlük hayatta ödenilen vergilere biraz değinmekte fayda var. Aslına bakacak olursak vergi oranlarından ziyade vergi yükünü daha çok toplumun hangi kısmının yüklendiği de önemli. İçtiğimiz sudan cenaze işlemlerine kadar vergi sorumluluğu altındayız.  Yarısına yakını asgarî ücretle geçinen çalışan nüfusun temel geçim kaynaklarından bazıları doğalgaz, elektrik, su gibi kalemlerdeki vergiler dikkat çekmektedir. Elektrikte % 21, su da ise vergiler belediyeler arasında değişiklik gösterirken bu oran 10 m3  su kullanımında % 30 ile % 40 arası değişiklik göstermektedir. Doğalgaz kullanım vergisi ise % 18 KDV oranının yanında ÖTV olarak 0,0230 TL/Sm3 yani 100 liralık faturada 2 lira ÖTV ödenmektedir. Gündelik hayatta yapılan iktisadî faaliyetlerin içerisinde bulunan vergilerle beraber % 43’ü asgarî ücretle geçinen çalışan nüfusun gelire göre ferdî olarak vergilerden en çok etkilenen kesim olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır.

Aslına bakacak olursak işsizlik ile asgarî ücret ters orantılıdır yani işsizliği düşürmek için asgarî ücret düşerse bu kez düşük ücretten çalışanlar dar gelirle zor geçinirken tersi durumda asgarî ücret yükseltilirse işverenler maliyetlerden kaçınmak için çalışan alımı yapmayacaktır. Bu noktada devlete büyük rol düşmektedir. Ekonomiyi yönetirken geniş perspektifte bakarak hem işvereni hem de çalışanları gözetmek zorundadır. Asgarî ücreti arttırırken ekonomideki işsizlik oranındaki artışı mutlaka dikkate almalıdır. Aksi takdirde sadece asgarî ücreti artışı yükselen işçi maliyetinden dolayı işsizlik sorunu ne yazık ki devam edecektir. Devlet ekonomik dengeyi sağlarken işveren ile iş talep eden kesimi mağdur etmeden gerek teşviklerle gerekse vergilendirmede bazı kolaylıklar yapabilir.