Click Here!
      "Gerçekten" haber verir 23 Mart 2007

Eski tarihli sayılar

Görüş, teklif ve
eleştirilerinizi
[email protected]
adresine bekliyoruz.
 

Nejat EREN

Tarihe not düşülen bir son dakika vasiyeti!



Yıl: 1960

Ay: Mart.

Yer: “Taşıyla toprağıyla mübarek Isparta”

Mekân: Ahşap bir ev!

Hatip: Asrın manevî tabibi Hz. Bediüzzaman Said Nursî.

Muhataplar: Nurun fedakâr hadimi olan bir avuç insan: Zübeyir, Tahirî, Sungur, Bayram, Ali İhsan, Ceylan, Nuri, Mustafa, Said, Şaban, Mustafalar… vs.

Söz: “Kardeşlerim! Siz hiç merak etmeyiniz! Müsterih olunuz! Risâle-i Nur, küfrün belini kırmıştır! O, bir daha belini doğrultamaz. Siz daima ve her zaman müspet hareket ediniz. Menfî hareket etmeyiniz! Vazife-yi İlâhiyeye karışmayın. Mümkünse her yerde medrese-i nuriyeler açın. Daha da önemlisi, her bir Nur Talebesi evini mutlaka dershane-i Nuriye’ye çevirsin!”

Veda ve vasiyet!

Evet hem veda! Hem vasiyet!

Koca Sultan, ahde vefa duygusunu yerine getiriyor.

On sekiz senesini geçirdiği, “Taşıyla, toprağıyla mübarektir. Ben, sizin yüzünüzden Isparta’yı ve havâlisini taşıyla, toprağıyla seviyorum. Hattâ diyorum ve resmen de diyeceğim: Isparta hükümeti bana ceza verse, başka bir vilâyet beni beraet ettirse, yine burayı tercih ederim. Evet, ben üç cihetle Ispartalı’yım. Gerçi tarihçe ispat edemiyorum; fakat kanaatım var ki, İsparit nahiyesinde dünyaya gelen Said’in aslı buradan gitmiş. Hem Isparta vilâyeti öyle hakikî kardeşleri bana vermiş ki; değil Abdülmecid ve Abdurrahman, belki Said’i onların herbirisine maalmemnuniye feda eylerim” dediği, Nurun bahtiyar ve kahraman hadimlerinin ocağı ve merkezi olan mübarek Isparta’ya ve kahramanlara veda ediyordu.

Emanet-i kübrâyı asıl alarak, kendisine sünuhat-ı kalbiye tarzında “vehbî” olarak verilen ilimle telif mazhariyetine ulaştığı Risale-i Nur eserlerinin büyük bir kısmını telif ettiği mübarek belde Isparta’dan ebediyet âlemine giden yolculuğun başladığını hissederek son nasihat ve tembihlerini yapıyordu.

“Vefanın” sonsuzluğa uzanan kıvrımları, “vedanın” dayanılmaz ıztırabına karışıyordu.

Bir asra yaklaşan çilenin tomurcuk olduğunu, meyveye döndüğünü görmüştü koca sultan!

Erek Dağlarında hayal edilen...

Gelincik, Çam Dağları, Barla Denizi kıyıları ve Cennet Bahçelerinde temelleri atılan...

Eskişehir ve Kastamonu’da sarsılmaz ve İlâhî patentli muhkem planları yapılan...

Denizli ve Afyon’da hukukun üstünlüğüyle neticelenen bir mukaddes dâvânın...

Emirdağ, Isparta, İstanbul, Şanlıurfa başta olmak üzere ülkenin her yerinde sağlam temellere oturtulan bu Kur’ân dâvâsının, bu ülkeye kazandırdığı bunca artı değere sırt dönüp, kulaklarını tıkayanlar artık bu kin ve inattan vazgeçmeli değiller mi?

Şimdi Anadolu’da ve dünyanın her köşesinde yankılanan bu ses ve âlemi kucaklayan Risâle-i Nur hakikatine bu devletin adamları, bu milletin fertleri hiçbir şey olmasa bile kendi menfaatleri için kulak vermek ve gereğini yapmak zorunda değiller mi acaba?

Bu devleti idare edenlere, millete faydalı olmaya çalışan her sorumluya düşen görev; asayişin, emniyetin, güvenliğin manevî teminatı olmak noktasında bunca yıldan beri ferdî, ailevî, cemaatî yaşayışları olarak topluma örnek olmuş, masumiyetini, fedakârlığını ve dürüstlüğünü ispat etmiş olan Nur hizmetkârlarına bir başka gözle bakıp, meziyetlerinden, vatana, millete, insanlığa faydalı olacak örnek hareket ve güzel fikirlerinden istifade etmektir. Bunun zamanının geldiğini idrak edecek basiretli ilim erbâbını, idrakli idarecileri, hakperest siyasileri beklemek bu milletin hakkı olsa gerek.

Nurun hadimleri ve hizmet erleri fedakâr Nur Talebelerine düşen görev ise, bundan böyle, çok daha dikkatli, gayretli, himmetli, hamiyetli, ihlâslı, aşk ve şevkli olarak hizmetlerine devam etmek ve müsbet hareket ederek toplumun dengelerini muhafaza yolunda gayret sarf etmek olmalıdır.

Okudukları hakikatleri; kendi vücut memleketlerinde, akıl saraylarında, ruh hazinelerinde, gönül tahtlarında yoğurup, hazmedip hayatlarına tatbik edip, bu güzelliklerin topluma da mâl edilmesi hususunda üstün bir feragat ve fedakârlık hali göstermek zorundadırlar.

Vasiyet, uyulmak için söylenir. Bir vebâl gerektirir. Hele de vasiyeti söyleyen ağırlıklı birisiyse o zaman önemi daha da artar. Vebalin mânâsını bilenlere yakışan, o vasiyete uymaktır. Uyanlara selâm olsun.

23.03.2007

E-Posta: [email protected]


 
Sayfa Başı  Yazıcıya uyarla  Arkadaşıma gönder  Geri


Önceki Yazıları

  (17.03.2007) - Sevgi ve muhabbet haftası

  (10.03.2007) - Kıymetini bilemediğimiz değerler

  (03.03.2007) - Risâle-i Nur ve termal sıcaklığı

  (24.02.2007) - Teknolojinin yükünü üstlenenler

  (21.02.2007) - Susmayan ses, tükenmeyen nefes Yeni Asya’m!

  (20.02.2007) - Toplum ve iman

  (17.02.2007) - Toplum yapısı ve imanın fonksiyonu

  (03.02.2007) - Risâle-i Nur nedir?

  (28.01.2007) - Gençlik programları

  (27.01.2007) - Gençler nasıl bir hayat yaşamalı?

 

Bütün yazılar

YAZARLAR

  Abdil YILDIRIM

  Abdurrahman ŞEN

  Ali FERŞADOĞLU

  Ali OKTAY

  Cevat ÇAKIR

  Cevher İLHAN

  Davut ŞAHİN

  Faruk ÇAKIR

  Gökçe OK

  Habib FİDAN

  Hakan YALMAN

  Halil USLU

  Hasan GÜNEŞ

  Hasan YÜKSELTEN

  Hülya KARTAL

  Hüseyin EREN

  Hüseyin GÜLTEKİN

  Hüseyin YILMAZ

  Kazım GÜLEÇYÜZ

  M. Ali KAYA

  M. Latif SALİHOĞLU

  Mahmut NEDİM

  Mehmet KARA

  Meryem TORTUK

  Metin KARABAŞOĞLU

  Mikail YAPRAK

  Murat ÇETİN

  Murat ÇİFTKAYA

  Mustafa ÖZCAN

  Nejat EREN

  Nimetullah AKAY

  Raşit YÜCEL

  S. Bahattin YAŞAR

  Saadet Bayri FİDAN

  Sami CEBECİ

  Sena DEMİR

  Serdar MURAT

  Süleyman KÖSMENE

  Vehbi HORASANLI

  Yasemin GÜLEÇYÜZ

  Yasemin Uçal ABDULLAH

  Yeni Asyadan Size

  Zafer AKGÜL

  Zeynep GÜVENÇ

  Ümit ŞİMŞEK

  İslam YAŞAR

  İsmail BERK

  Şaban DÖĞEN


 Son Dakika Haberleri
Kadın ve Aile Dergisi Çocuk Dergisi Gençlik Dergisi Fikir Dergisi
Ana Sayfa | Dünya | Haberler | Görüş | Lahika | Basından Seçmeler | Yazarlar
Copyright YeniAsya 2004