Risâle-i Nur kitapları metne dayalı eserler. Şahıs merkezli olmayıp şahs-ı mânevî esaslı bir yol takip eder. Mustafa Hulûsi ağabeyin Risale-i Nur’u okumamız için bizlere tavsiyesi şöyledir: “Tekrar çok tavsiye ediyorum, okuyun, okuyun. Okudukça, risaleler feyzâver nurları saçıyorlar. Okudukça iştiyak getiriyorlar, usanç vermiyorlar. Başka kitapları bir-iki defa okusan, insana usanç veriyor. Halbuki risaleler öyle değil, okudukça başka başka imân halleri telkin ediyorlar…”2

Hüsn-ü zân, güzel ve menfeattâr bir kitap nazarıyla okumak!

Risale-i Nur’dan istifâdeye “hüsn-ü zân ile ve güzel ve menfeattâr bir kitaptır” nazarıyla bakmak ve mânevî yaralarına deva ve şifalar bulma niyetiyle meşguliyetin bir ücreti olan istifâdeye nail olunacağı bilinmelidir. İnsanın önce nefsî ve enfüsî muhasebeni yapılabilmesi, zaaf ve aczini ve fakr ve ihtiyacını şiddetle bilmesi gayesiyle okuması elzem görünüyor. ”Biz yalnız bu asırda Kur’ân’ın yüksek ve parlak bir tefsîri ve kâinatta en yüksek olan imân hakîkatlarını beyan eden Risâle-i Nur’u okuyoruz.”3

Risâle-i Nur’u, keramet-i Kur’âniye olarak kabul edip okumak!

Zihni meşgul eden mes’elelerin cevabının Risâle-i Nur’da var olduğunu bilmek ve bu mânâ ile aramak lâzımdır. Bir de şuna kanâat etmemiz lâzım ki zihin ve hissiyatımızla bizi meşgul edecek kadar ağırlık teşkil eden bir meseleyi Risale-i Nur’da bulacağımız ve bulduğumuz bir vâkıadır. Hulusi Ağabey de bunu, bir keramet-i Kur’âniye olarak müteaddit def’alar hissetmiş ve müşahade etmiştir. Özellikle Barla Lahika mektuplarında bunu görmek mümkündür. Ezcümle şöyle ifade edilmektedir: “Şuraya bir işaret etmek isterim; Kur’ân’ın kerametine bir nokta, bir zerre daha ilâve ediyorum: Gerek Eğirdir’de, gerek burada bazan zihnime bir şey gelir ve kendisiyle hayli meşgul ettirir. Hemen ilk mektubunuzda benim zihnimi işgal eden bu şeyin cevabını bulurum. Bu birde, beşte kalmadı, çok taaddüd etti. Onun için diyorum ki, keramet-i Kur’âniyedendir.”4 Madem hakîkat öyledir; bizler de her meseleyi ve hâdiseyi Risale-i Nur’larla meşguliyete ve ona müracaata bir vesîle bilmeliyiz. Bazı hakîkatler mücmel ve mestur olmasından sathî nazarlar fark edemeyebilir. Fakat, Risâle-i Nur’ları, programlı ve devamlı bir surette okunması neticesinde o mücmel hakaikın sair risalelerde mükemmeliyetle izahı bulunacaktır. Ezcümle bu mevzuda şöyle denilmektedir: “Zâten o mücmel “Hakîkat”ların her birisi, başka risaleler ve Sözler’de kemal-i izah ile tafsil edilmiş.”5

Risâle-i Nur’u müteferrik yerlerinden okumak!

Netice olarak, bir risalede mevcut ve mücmel olan bir bahis, başka risalelerde izah ve tafsil edildiğinden veya bütün külliyat bunun izah ve tafsili olduğundan devamlı ve programlı okumalı ki, âlemimizde mücmel kalan bahisler tavazzuh etsin. Bu noktada Zübeyir Ağabey “Okunan Türkçe veya Arabca bir risalenin izahı, başka bir risalede varsa, onu getirip”6

okumayı tavsiye eder. Bediüzzaman’ın da bize son vasiyeti şudur: “Okumak, yine okumak, yine okumak! Sonra, birbirinizin elini sıkı tutmak, ittihad etmek, ittifak âleminde yaşamak!”7

Dipnotlar:

1- Barla Lahikası, s.536 

2- Age, s.240 

3- Nur Çeşmesi, s.140 

4- Barla Lahikası, s.110 

5- Age, s.512 

6- Sözler, s.1254 

7- Eski Said Dönemi Eserleri(Makalat), s.25