Zaman âhir zaman,
Mekân senin hasretinin burcu burcu koktuğu uzak bir diyar…
Güllerin bile boynu bükük…
Gül kokuna olan firakın bir ateş misâli yürekleri kavurduğu şu asırdayız…
Senin yokluğuna açtığımız şu gözlerimizde gözyaşlarımız nöbet tutuyor kirpiklerimizde…
Bu hicran yaramız gün be gün artıyor Efendim…
Sinelerimizin kurak bir çöl misâli çatlayıp, derin oyuklar oluşturduğu ruhumuz
Bir ney gibi senin adını tekrarlıyor sayısız kere, seni anıyor her nefeste…
Ne çare sana lâyık bir ümmet olmaktan uzak ahvâlimizin utanç denizinde boğuluyoruz.
Belki kapına gelmeye dahi yüzümüz yok, senden şefaatini istemeye,
Ama biliyoruz ki sen Rahmeten lil-âlemînsin, âlemlere rahmet olarak gönderildin.
Sen ki dünyaya teşrif ettiğinde ilk sözün ‘’Ümmetim’’ oldu…
Bizi bizden çok düşünüp, hâlimize üzüldün Ey Gönüller Sultanı!
Nur cemâlini gören bahtiyarlarından olamadık belki
Senin bulunduğun ortamı paylaşamadık,
Hatta çağırdığında gelen kuru bir dal parçası bile olamadık…
Dağ, taş, arz ve semada bulunan bütün canlı, cansız varlıklar sana selâm verirken,
Senin duânla birlikte bütün kâinat titrerken,
Biz gafletin kör kuyularında ne kadar da uzağız senden…
Kifayetsiz kalıyor cümlelerim, hecelerim bile mahzun bu halimizden…
Binlerce ok saplanıyor ciğerime, seni hatırlamadığım her ânın azabıyla kuruyor içim…
Lâkin dışarıdan kurumaya yüz tutan kabuğumun özünde yine sen varsın Ya Habîballah (asm)!
Seni görmeden inandık ve sevdik…
Hem de öyle bir sevgidir ki bu; anamızdan, babamızdan ve canımızdan daha çok sevdik.
Sözlerim anlatmakta aciz kalırken sevgini, binlerce parçaya ayrılıyor kalbim
Yine de parçalanan her zerrenin çekirdeğinden senin aşkın damlıyor Ey Nebî!
Gelemedim yanına, yüz süremedim misk kokan Ravzana,
Ne olur çağır da geleyim yanına Efendim!
Bir nebze olsun diner belki sensizliğin acısı…
Rabbim, attığım her adımda, aldığım her nefeste,
 yaşadığım her günümde sana daha yakın olabilmeyi nasip etsin!
Âmin!