Haklı-haksız demeden elini uzatır. Küsmez, darılmaz. Yan gözle bakıp darıltmaz. Bağırmak istemez ama nefsine uyup bazen de bağırır. Onun hakkında istese de suizan etmez, edemez. “Benim kardeşim yanlış yapmaz!” der, müfritane bir hüsn-ü zan ile. Evet, bu ifrattır ve yapılmamalıdır. Ama mevzû kardeş olunca ister istemez “yapılmazlar yapılır hale geliyor.” Bazen görse de yanlışlarını, kabullenemez. Kardeştir sonuçta, düzeltmek ister. Onu kırmadan düzeltme çabası içine girer. Duyurmak istemez kimselere kardeşinin hatalarını. Kardeşler, arada kedi yavruları gibi boğuşur ve sonrasında yine kedi yavruları gibi oyuna dalarlar kinsiz, nefretsiz. 

Anneler hep derler ya: “Aman çocuklar! Kavga etseniz de konu komşu duymasın... Siz sonrasında gülüşüp eğleşirsiniz de komşu sizi hep kavga ediyor bilir. ‘Bunlar nasıl kardeşlermiş, bunların ana-babası nasıl ana-babaymış’ der. Lâf-söz size değil bize gelir.”

Kardeş, kardeşi ile küs olmak istemez. Küsse de küs kalmak istemez. Kalamaz da zaten. Zira onun anası kendi anası, babası kendi babası. Damarından akan kan bile kendi kanı. Böylesine mukaddes ortak noktaları olan birisi ile küs kalınabilir mi hiç? Kalınamaz elbette. Kavga sonrasında o bağırış-çağırışları kardeşler unutur, ama kavgayı duyan konu-komşu unutmaz. Evet, kardeşler kavga etmemeli!

“İmân bütün mü’minleri bir babanın cenâh-ı şefkati altında yaşayan kardeşler gibi kardeş addediyor.”1 Onun Rabbi benim Rabbim. Peygamberi benim Peygamberim. Kıblemiz bir, kıldığımız namazımız bir. Hele de o din kardeşin bir de Nur Talebesi ise. O da senin gibi hayran Risalelere, onun da Üstadı senin Üstadın. Meslek bir, dâvâ bir, bir, bir...

Belki karındaş olduğumuz kardeşlerimizle olan ortak yanlarımız bu kardeşlikte daha kavi, daha çok. 

Anne-babanın “Konu komşu duymasın, yavaş olun!” uyarısı gibi Üstad da bizleri uyarıyor ve diyor ki:

“Sizin tesanüdünüze benim ziyade ehemmiyet verdiğimin sebebi, yalnız bize ve Risale-i Nur’a menfaati için değil, belki tahkikî imanın dairesinde olmayan ve nokta-i istinada ve sarsılmayan bir cemaatin kat’î buldukları bir hakikate dayanmaya pekçok muhtaç bulunan avâm-ı ehl-i iman için dalâlet cereyanlarına karşı yılmaz, çekilmez, bozulmaz, aldatmaz bir merci, bir mürşid, bir hüccet olmak cihetiyle, sizin kuvvetli tesanüdünüzü gören kanaat eder ki, bir hakikat var, hiçbir şeye feda edilmez, ehl-i dalâlete başını eğmez, mağlûp olmaz diye kuvve-i mâneviyesi ve imanı kuvvet bulur, ehl-i dünyaya ve sefahete iltihaktan kurtulur.”2 “Küfür ise, öyle bir burudettir ki, kardeşleri bile kardeşlikten çıkarır. Ve bütün eşyada bir nevi ecnebîlik tohumunu ekiyor. Ve herşeyi herşeye düşman yapıyor.”3 Madem kardeşliği kardeşlikten çıkartan küfürdür. Madem kardeşi kardeşe düşman boyutuna getiren küfürdür. O halde küfrün çamurlu ve tehlikeli yollarına sapmamalı ve küsmemeli kardeşe. Hatta darılmamalı da.. Bir kusurunu veya fenalığını görünce yalnız ve yalnız onun ıslâhı için çalışmalı. Feda etmeli kendisini kardeşine, feda etmeli “muhabbete”. 

Üstadımız Bediüzzaman’ın bir duâsı ile bitirelim: “El’aman, el’aman! Yâ Erhamerrâhimîn, medet! Bizi muhafaza eyle. Bizi cin ve insî şeytanların şerrinden kurtar. Kardeşlerimin kalblerini birbirine tam sadakat ve muhabbet ve uhuvvet ve şefkatle doldur”4 Amin.

Dipnotlar: 

1. Mesnevî-i Nuriye. 2. Şuâlar. 3. Mesnevî-i Nuriye. 4. Şuâlar.