Zamanın Yargıtay Cumhuriyet Başsavcısı Abdurrahman Yalçınkaya, AKP’nin “laikliğe aykırı fiillerin odağı haline geldiği” gerekçesiyle partinin kapatılması ve ilgili dönemin Başbakanı Erdoğan başta olmak üzere 71 kişinin 5 yıl süre ile siyasetten uzaklaştırılması için dava açmıştı.

Zaten bu tarihe kadar “Dindardık, değildik, gömleği çıkardık, başka gömlekler giydik, bürokrasi ve Kemalist sistem artık bizi kabul etsin!” tartışmaları ve acemiliklerini atmayla vakit geçirdiler. Ve Kemalistler ne istedilerse AKP yaptı, ne istedilerse verdi! 

Prof. Dr. Şerif Mardin şöyle demişti: “AKP iktidarı Kemalizmin başarısıdır.” Prof. Dr. Kemal Karpat ise, “Erdoğan Kemalizmin ömrünü uzattı”1 Doğu Perinçek: “Tayyip Erdoğan Türkiye’yi yönetmiyor, Türkiye Tayyip Erdoğan’ı yönetiyor; ordu, polis, sanayici, Vatan Partisi…” AKP’nin sistemi dindarlığın değil kapitalizmin, Kemalizmin politikalarıdır!

2000’lerde nerede ise, “hak, hürriyet, adalet, sulh/barış, refah ve medeniyet projesi olan AB’ne giriyordu. Ne yazık ki, “ifsat komiteleri” Meşrutiyetin 1908’de ilanıyla gelişme, kalkınma, ilerlemenin esası olan hürriyetin Osmanlıya gelmesini 31 Mart Vakası (1909 darbesi) ile engelledikleri gibi… AKP projesine de üç misyon yüklediler:

Dinin ve dindarların içini boşaltmak, hürriyet, meşrutiyet/demokrasinin kemaliyle işletilmesini engellemek, Türkiye’nin Deccalizm/Süfyanizm, Kemalizmin istibdadından kurtulmak için AB’ne girişini engelledi! Bunun için Kemalist, tek adamcı AKP’yi iktidara getirdiler! AB meselesinde “tık” yok; varsa yoksa Kemalizmin “Ankara kriterleri!”, Şangay ülkeleri ve kriterleri!..

Kemalist darbecilerin yasaklarla dolu anayasası sıkı sıkıya uygulandı. Ve “Dindar iktidar” görüntüsü altında Kemalizm yeniden dindarlar eliyle hortlatıldı. Başörtülüler başörtülü polislerce joplandı, hapse tıkıldı! Güya başörtüsü serbest bırakıldı! Böylesine münafıkane bir dönem…

“Kemalistler ne istedi de vermedik!?” sözünü duyarsanız şaşırmayın…