Cennet de cehennem de olmadan olmaz ki İlyas Salman! 

İyiler nereye gidecek cennet olmasa; kötülere de illa ki cehennem gerek... 

***

Çocukken annemden duymuştum; sonra Barış Manço’nun şarkısında: “Kısa çöp uzun çöpten hakkını alır, amenna.” 

***

Yaptığın her şey seni takip eder mi diyorlardı! Evet, evet! Âlemde her şey her şeyle bir türlü anlaşmalı, selâmlaşmalı haller içinde. Sen birine tebessüm ettin. O biri işte kimse; kimliği, rengi neyse hemen tebessüm oluyor o da. Hele bi’ suratını as; bak, ne oluyor ortalık. 

***

Şimdi sen ey biri!

Burada bu kadar güzellik biriktirdin. Meselâ bir elmayı hayvan gibi yutmadın. Aldın avcuna şöyle... bi’ güzel okşadın. Bu nasıl boyanmış böyle diye düşündün. İncecik sapına dokunuverdin. O ip gibi sapıyla aylarca tutundu ağacına. Senin için ha! Bir ân çiçekli haline gitti hayalin. Koyu pembemsi tomurcuklanmıştı haftalar önce. 

Bütün bunlar seni seven birinden gösteriler... 

Senden bir farkındayım, beklenir; o kadar! 

Düşünsene: Sanatkar-elma-sen. 

Bu ne keyif verici bir iş böyle... Karşılıksız kalır mı bu! 

***

Ve sen kalpler kırıp Canlar yakıp gittin. Hiç bi’ çiçeğe selam vermedin. “Bana rahmet yerden yağar; benim yüzüm yerde gerek...” sözünün ne demeye geldiğini kendine hiç sormadın. Burnunun dikinden hiç sapmadın. Sana gelen o Mektup’u açmadın. Kendini de okumadın. Ne olacak?

Bu zamanlar bizi nereye taşıyor? Bütün soruları bir kenara koyup yaşamak... nasıl bir yaşamak?

***

“Ahirette Allah’ın varlığıyla net bir şekilde karşılaşırsam o zaman O’ndan özür dilerim.” demeyi de ihmal etmiyor, Salman.

Sayın Salman, olmayan bir şey akla gelmez ki zaten. 

***

Bir gün dersanede çalışırken bir öğretmen arkadaşla uzun konuşuyoruz. [Tartışmak değil!] 

Bir yerde nefesi kesilir gibi oldu yani pek de sorusu kalmadı. 

Son soruyu ben sordum:

“Allah olsa mı iyi; olmasa mı?” deyince... 

...tam kapıdaydı ve çıkarken mütebessim bir eda ile: [24 yıl olmuş ve hâlâ gözlerimin önünde] “Olsa daha iyi olur.” dedi. 

***

Ve illa ki buradaki ömür temelsiz... Ölümden de kimler kaçmadı ki... Ölümden dönüş yok! Ebedî gidiş var ötelere... Ölümden “dönüş” var. İşte ... Her kıştan sonra... Çiçek çiçek bahar!

***

Gideceğiz, gidiyoruz ve her ân hem hayatın hem ölümün kıyısındayız.

***

Hem o arkadaşa hem Salmanlara başta kendime diyorum ki: 

Her yaprakta O’nu görebiliriz. İpek gibi, nakışlı ve bak bak doyulmaz bu sanatlar, Sanatkârsız olabilir mi! Mevsimlerin farkında olmadan adım atılabilir mi! Hangi ağaç bana bak; Usta’mı hatırla demiyor! Gelinciklerin okşamadığı bir insan olabilir mi! Kainatı sahipsiz düşünmek neyse; Süleymaniye’yi de Sinansız düşünmek odur. [Da... inanmak tercih meselesi olsa gerek...]

***

Kumrulara yem verirken iyi bak!

O kanatların açılışına, kapanışına, o incecik dallara konuşuna bi’ bak! O telekler tek tek nasıl tutturulmuş gövdelerine, kanatlarına!

***

Çiçekler O’nsuz açmaz.

Nefeslerimin lezzetinde O var. 

O var diye dayanıyor kalbim bunca zulme.

Yoksa çıldırmak var.

Sevdiğim armutları dallara takan O...

Gözlerime her dem bakan O...

Yıldızlara göz kırparım; O’nundur diye...

Ay Dede’yle masal ülkelerine giderim.

Alnıma rüzgarları getiren O...

Yağmurları bahçeme serpen O...

Yüreğim hep kıpır kıpır...

Kim o?

Beni sonsuz seven...

Her şeyi bana veren O, O, O...

Hamiş: Hayvanlar koklaşa koklaşa, insanlar konuşa konuşa... Çaylar benden... Simitler de... Salman ve birkaç arkadaşıyla İstanbul’un bir tepesinde oturup sohbet edelim, şiir söyleyelim. Zaten kendisi şair ruhlu olduğunu söylüyor. Açık da sözlü... Her şeyi açık açık konuşuruz. Son nefese kadar kapı açık... Maksat hakikat konuşsun biz dinleyelim.

(AH)