Tenkitlerinde tutarlılık, ölçü ve teklif yok. Fark edilmenin, gündeme gelmenin, bir şeyler üretemiyor olmayı perdelemenin çabasını veya bir düşmanlığı yahut karşı duruşu yansıtıyor daha ziyade. 

 Bir kısım Müslümanların da bu furyadan etkilendiğine, eleştiriyi böyle anladığına şahit oluyoruz. Bu yüzden, en azından İslâmî birliktelikler söz konusu olduğunda, Müslümanca bir eleştirinin nasıl yapılacağını bilmeliyiz. Eleştiri, bir şeyin iyisini kötüsünden, yanlışını doğrusundan ayırmak demektir. Bunu İslâmî anlayış bağlamında, değerlendirmek, yanlış görülen bir şeyi karşısındakini kırmadan ifade etmek gerekir. Bir şeyi eleştirirken ölçümüz, hak ve adalet olmalıdır. Nefsanî duygularla veya kasdî bir şekilde hareket etmek İslâmî anlayışa uymaz. 

Tenkid, teklif de ihtiva etmelidir. Bir şeyin yanlış olduğunu söylemek yetmez, doğrusunu da ortaya koymak gerekir. Müslüman, önce kendi nefsini iyi bir eleştiriden geçirmek zorundadır. Çünkü, kendi nefsini ıslah edemeyen, başkalarını hiç ıslah edemez. Maksadımız, kurumları ve kişileri suçlamak, küçük düşürmek, itibarsızlaştırmak değil; onları doğru ve güzel olana yönlendirmek, çirkin ve yanlış olandan sakındırmak olmalıdır. Bu sebeple, kusur ve eksiklikler bir nevi tecessüsle bilhassa araştırılmaz. 

Tenkit ederken, insafı elden bırakmamak gerekir. Eleştiriler uygun ortamlarda yahut tenhada, yapıcı ve edepli bir üslûpla dile getirilir. Meseleye peşin hükümle yaklaşılmaz, muhataplar dinlenir. Ondan sonra görülen kusurlar ve eksiklikler münasip bir dille söylenir. 

Eleştiri yaparken, büyükler hakkında su-i zan beslemekten, onlara hürmetsizlikten şiddetle kaçınmak gerekir. Bu bağlamda, Müslüman kardeşlerimizde gördüğümüz bir kusurdan dolayı onlardan uzaklaşıp onlara kin, nefret duymayalım. Su-i zanda bulunmayalım. Gördüğümüz bir yanlışı, uygun bir dille uyarıp doğrusunu anlatalım.