Yazar Eren Alkan, “2023 insan hakları endekslerinin satır aralarında Türkiye” başlıklı bir yazı kaleme aldı. T24’te yazan Alkan, “İlk olarak, Fund for Peace (FFP) kuruluşunun her yıl çıkardığı, Kırılgan Devlet Endeksi 2023 Yıllık Raporu’na bakalım. Bu raporda Türkiye, dört ayrı yerde geçiyor. İlk geçtiği yer, Daniel Woodburn’un kaleme aldığı bölüm. Bu bölümde, Woodburn, Fransa’nın Kırılgan Devletler Endeksi’nde giderek nasıl kendini “geliştirdiği” üzerinde durulmuş. Ülkedeki düzenli protestolar ve kutuplaşmanın bu “gelişim”deki payı vurgulanarak kıyaslamalara gidilmiş. Bu noktada, Türkiye uygun bir örnek teşkil etmiş yazar için. “Artan devlet otoriterliği ve azalan kamu hizmetlerine ilişkin popüler söylem, görünüşe göre onu [Macron], Başkan Trump yönetimindeki ABD’nin yanına yerleştirecek ve hatta giderek otoriterleşen bir Erdoğan yönetimindeki Türkiye ile karşılaştırmalar yapılmasına neden olacaktır. Yapılacak bir sokak anketi, Cumhurbaşkanı Macron’a yönelik, 2023 Genel Seçimleri ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın yeniden seçilmesi sürecinde Türkiye’de de benzerlerine tanık olunan bir vitriyolle sonuçlanacaktır” dedi.

Temel hakların ihlali konusunda nam salmış

Alkan şunları söyledi: “İkinci rapor, Beşerî Özgürlük Endeksi: Bireysel, Kamusal ve Ekonomik Özgürlük Küresel Ölçümü 2023. Bu raporda Türkiye için ayrı bir yer var. Lakin, genel bilgilendirme kısımlarında Türkiye, rastlantısal örneklerde 128. sırada oluşuyla kendine yer buluyor. 2000-2021 yılları arasında dünya genelinde özgürlüklerin giderek artan bir şekilde en çok hasar aldığı 6 ülke sayılırken Türkiye’nin de adı geçiyor: “Nikaragua, Suriye, Hong Kong, Mısır, Türkiye ve Macaristan” (s.26). Üçüncü rapor, İnsan Hakları İzleme 2024 Raporu. Bu raporda da Türkiye’deki hak ihlalleri ayrı bir kısımda detaylandırılmış. Bununla birlikte, kimi ülkelerde de Türkiye’nin adına rastlıyoruz. Daha raporun başında, “İnsan Hakları Sistemleri Tehdit Altında: Eyleme Çağrı” başlıklı Tirana Hassan imzalı açılış makalesinde, Türkiye’nin adını görüyoruz. Etkileşimli diplomasi (transactional diplomacy) bağlamında başlıca uluslararası aktörlerin, mültecilerin geri gönderilmesi ya da Avrupa’ya kabul edilmemesi için, Libya ve Türkiye gibi temel hakların ihlali konusunda “nam salmış” hükümetlerle anlaşmaya varması yazar tarafından eleştiriliyor (s. 7). Aynı makalede iktidarların güçlerini pekiştirmeleri uğruna insan haklarını nasıl askıya aldıkları konusunu örneklemek için yine Türkiye kullanılmış.”

Haber Merkezi