En büyük sandukanın hemen arkasındaki duvarda “Yâ Sultan” esma-i hüsnası yazılıdır. Mevlevîler, her şeyin sahibi olan asıl sultanın kim olduğunu unutmayarak bu ismi kendi isimlerinin önünde bir unvan gibi kullanmışlardır. Bu kudsî esmanın Risale-i Nur’dan hatırlattığı önemli hususları ve bize hissettirdiklerini paylaşmak istiyoruz.

” …Bir zîhayat, cüz’î bir şifası veya bir rızkı veya bir hidayeti için Cenâb-ı Hak’tan başkasına hakikî minnettar olmak ve başkasına perestişkârâne medih ve senâ etmek, rububiyetin azametine dokunur ve ulûhiyetin kibriyasına ilişir ve mâbudiyet-i mutlakanın haysiyetine dokundurur, celâlini müteessir eder”. (2. Şuâ) Hakikatinde, en cüz’î bir şey için dahi olsa insanlara hakikî minnettar olmanın ve taparcasına medih ve sena etmenin büyük tehlikesine dikkat çekilmektedir. İnsanları yine insanlara abd ve köle yapan bu hâlin terk edilmemesi büyük manevî mesuliyetleri doğuracaktır. Sadece Cenâb-ı Hakk’a hakikî minnettar olunması, medih ve senanın sadece Rabbimiz’e yapılması, hakikî Sultan’ın kim olduğunun doğru olarak bilinmesi gerekmektedir. “Şuârânın hayalen yaptıkları hayret ve muhabbet secdeleri dalâlettir. Hayal, onunla fâsık olur.” (Mesnevî-i Nuriye) Hakikatinde, hayalen yapılan hayret ve muhabbet secdelerinin o hayali fasık ettiği ifade edilmektedir. Buna kıyasen, hayalden çıkıp hareket ve fiillere dökülerek şahıslara karşı yapılan hayret, muhabbet, medih ve senaların kişiyi ne hâle düşüreceği değerlendirilmelidir.

“Ne kadar hamd ve medih varsa, kimden gelse, kime karşı da olsa, ezelden ebede kadar hastır ve lâyıktır O, Zât-ı Vâcibü’l-Vücuda ki, Allah denilir.” (29. Mektup) sırrınca, yanlış yöne sevk edilmiş olan hamd ve medihlerde ancak O’na has ve O’na lâyıktır.