Evet, “İnsan bir yolcudur. Sabâvetten gençliğe, gençlikten ihtiyarlığa, ihtiyarlıktan kabre, kabirden haşre, haşirden ebede kadar yolculuğu devam eder.”1 Allah her insana yirmi dört saat vermiş. Hiç olmazsa bunun bir saatini ahiret hayatına ver ki, orada tutunacağın bir dalın olsun.

“Ey gaflete dalıp ve bu hayatı tatlı görüp ve âhireti unutup dünyaya talip bedbaht nefsim!”2

Madem hakikat budur. Öyleyse, “Ölümden ürküp kabirden korkup başını çevirme. Merdane kabre bak; dinle, ne talep eder. Erkekçesine ölümün yüzüne gül; bak, ne ister.”3

Üstad Hazretleri dünya hayatının insanlara Allah’ı ve âhireti unutturduğunu ve bunun da bir çeşit manevî hastalık olduğunu söylüyor. Bu hastalığı da ölümü ikaz ve ihtar ederek tedavi ediyor.

“Hem kendini başıboş zannetme. Zira şu misafirhane-i dünyada nazar-ı hikmetle baksan, hiçbir şeyi nizamsız, gayesiz göremezsin. Nasıl sen nizamsız, gayesiz kalabilirsin?” 4

Burada, insanın şu dünya hayatında başıboş ve gayesiz olmadığına şahit olarak, bütün kâinattaki mevcudatın mükemmel bir nizam ve intizam içinde hareket ettiği delil olarak gösteriliyor. Evet, eşref-i mahluk ve kâinatın halifesi durumunda olan insanın gayesiz ve başıboş olmayacağını, her şeyin ona hizmet ettiğini, şâyet asıl vazifesi olan iman ve ibadeti terk ederse, bütün mahlûkatın ondan şikâyetçi olacağını ifade ediyor.

“Biri de sen burada misafirsin ve buradan da diğer bir yere gideceksin. Misafir olan kimse beraberce götüremediği bir şeye kalbini bağlamaz. Bu menzilden ayrıldığın gibi bu şehirden de çıkacaksın. Ve keza bu fâni dünyadan da çıkacaksın. Öyle ise aziz olarak çıkmaya çalış.”5

Dipnotlar:

1- Mesnevi-i Nuriye,Onuncu Risale, Hâtime

2- Sözler, Hâtime

3- Mesnevi-i Nuriye, Onuncu Risale

4- Sözler, Hâtime

5- Mesnevi-i Nuriye, Habbe