Bir de anlaşılan rejim de demokratik değilse; insanların vicdanı hür olmaz. Bilakis, rejim de baskıcı olduğundan; kapalı ve dolaylı bir söz için “tariz”e mecbur olunuyor. Hatta Sovyetlerde, değil “tariz”, rüya görmek bile suçlanmaya yetiyormuş. Bir defasında Stalin’in köpeğini rüyasında ölmüş olarak gördüğünü söyleyen adama ceza verilmiş. Bir ara bizde de benzer durumlar yaşanmıştır.

Eğer doğrular mertçe itiraf edilmezse gerçekler anlaşılıp bulunamaz. Hani rivayet olunur ki; deveye sormuşlar: “Neden boynun eğri?” O da: “Nerem doğru ki?” diye, bir hayvan masumiyetiyle gerçeği itiraf etmiştir. Fakat bu günahkâr, gaddar insanlar deveyi hamuduyla yutup bunu inkâr etmekte de bir beis görmeyip, dişinin tırnağının da kirasını istiyorlar. Bugünkü toplumun hali de bu kabilden kabul ediliyor.

“Hatasız kul olmaz, o halde hatamızı düzeltiriz” dememiz lazımken, bugün bunu deme şansımız bile pek yoktur. Zira, dünyada acib bir istibdat hâlâ hükümfermadır. Üstadın ifade ettiği gibi aklını başkasının cebine koyanların sayıları hayli fazladır. Yani bugün bile tam anlamıyla fikir hürriyetinin olmadığı bir vakıadır. Yani hâlâ cemiyetteki anormallikler; akıl, ilim ve fikirle düzeltilemiyor. Bu sebeple “Ağlarım anlatamam, hissederim söyleyemem/ Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzarım” demeye mecbur kalınıyor. Yeni fikirlerin ve gerçeklerin en büyük engeli, eski ‘bilgi’ler ve cehalettir. Böyle bir cahillik için de “Ey cehalet, nerede felâket işte sen oradasın” denilmiştir. İşte ben böyle bir felâketten endişeliyim.

Hani halk arasında mahallî bir söz vardır: “Et kokarsa tuz çare, tuz kokarsa ne çare?” diye. İşte toplum bugün böyle bir tehlike ile karşı karşıyadır. Bu arada şuna da dikkat çekmek isterim ki, sistem ve zihniyet üzerinde durmak gerekir.

Hani Üstada, “Neden makine-i ahval güzelce işlemiyor?” (Münazarat, s. 39) diye soruyorlar. İşte o kabilden, bu sorunun cevabı da o zaman Üstad tarafından en doğru şekilde verildiği halde hâlâ ahvalin neden düzelmediğinin sebeplerini anlatmak istesek de, bunu ancak “tariz”le ifade etmeye mecburuz.

Üstad bir de Kitap-Sünnetin yanında onların hakikî tefsirleri olan fıtrat kanunlarına dikkat çekerek, “Hayat-ı içtimaiye-i beşeriyede bir çığır açan, eğer kâinattaki kanun-u fıtrata muvafık hareket etmezse, hayırlı işlerde ve terakkîde muvaffak olamaz. Bütün hareketi şer ve tahrip hesabına geçer. Madem kanun-u fıtrata tatbik-i harekete mecburiyet var; elbette fıtrat-ı beşeriyeyi değiştirmek ve nev-i beşerin hilkatindeki hikmet-i esasiyeyi kaldırmakla mutlak müsavat kanunu tatbik edilebilir.” (Lem’alar, Yirmiikinci Lem’a, s. 283) diyor.

İşte biz bu gibi hallerde bir Müslüman olarak fıtrata mı uyacağız; yoksa Allah muhafaza; “Yamadık dünyamızı yırtarak dinimizden, din de gitti dünya da gitti elimizden!” felâketine mi maruz kalacağız?

Allah (cc) hepimizi; insî-cinnî, bilinen-bilinmeyen, gözüken-gözükmeyen, semavî-arzî bütün felâketlerden korusun. Âmin!