Eski tarihli sayılar
|
Cevher İLHAN |
|
Kabil Konferansından ne çıktı? |
 |
|
Ankara dış politikada özellikle Dışişleri Bakanı Prof. Dr. Ahmet Davutoğlu’nun “akademisyen” kimliğiyle ortaya attığı “oynak merkezli dış politika” da tıkanmış durumda. Bu süreçte, ABD ile “üçlü mekanizma” çerçevesinde Washington’un “ortak düşman” ilân ettiği “terörle ortak mücadele” ve “anlık istihbarat paylaşımı”, Kuzey Irak’la işbirliği ve topraklarındaki terörü tasfiyesi, “komşularla sıfır sorun projesi”yle başlatılan Ermenistan’la normalleştirme protokolleri ve sınırın açılması, İsrail’le tam gaz süren ilişkilerin dokuz vatandaşın katledildiği Mavi Marmara baskınının ardından üzerinden elli iki dört gün geçtiği el konulan Türk gemisinin hâlâ iâde edilmemesi, kronikleşmiş. Keza fiyasko ile sonuçlanan “İsrail-Suriye arabuluculuğu”ndan sonra Brezilya ile birlikte girişilen “İran’la nükleer enerji takası arabuluculuğu”, belirsizliğini sürdüren Kıbrıs konusu ve AB ile âdeta askıya alınan müzâkere süreci kronikleşmiş; ileri sürülen “stratejik derinlik”te boğuluyor. Hergün onlarca-yüzlerce sivilin can verdiği bombalama ve saldırılarla kargaşa ve iç savaşa sürüklenen Irak’ın akıbeti ortada. Bunun gibi iflâs eden politikaların başında okyanuslar ötesinden gelip “Kalıcı Özgürlük Operasyonu”yla ABD’nin Afganistan’ı işgaline NATO paravanında tam destek verilmesi geliyor. Bu açıdan hafta içinde yapılan ve Batı medyasında “Afganistan’ın kaderini belirleyeceği” pompalanan “Uluslararası Kabil Konferansı”nın sonuçları büyük önem taşıyor.
“AFGANLAŞMA” MI, “AMERİKANLAŞMA” MI? 70’e yakın devlet ve uluslararası örgüt temsilcisinin, 47 dışişleri bakanının katıldığı konferansta, 2014 yılında Afgan güvenlik güçlerinin Taliban’la mücadelede kontrolü ele alması hedeflenmiş! Bunun için “yol haritaları” hazırlanmış ve Amerikan petrol şirketlerinin eski yöneticisi Karzai yönetiminin başta kalması ve Taliban’ın teslimi ele alınmış… Amerikan Dışişleri Bakanı Clinton’un el altından bizzat “iktidar ortaklığı” görüşmeleri yaptığı Taliban’ın bombalı saldırı tehditlerinin gölgesinde yapılan toplantıda “Afgan Barış ve Yeniden Yapılanma” adı verilen projeye göre, Taliban mensuplarının silâh bırakıp evlerine dönmesi için ev ve iş imkânı sözü verilecek, bunun ekonomik kaynağı de “uluslar arası toplum” tarafından 200 milyon dolar Karzai yönetimine aktarılacak… Yıllardır yüzbinlerce Afganlının hayatına mal olan savunma plânlarına, NATO şemsiyesi altında onbinlerce askeri kullanmasına rağmen hâlen başşehir Kabil ve çevresi dışında yüzde 80’ine yakın kontrolünün Taliban’ın elinde bulunduğu Afganistan’ın işgalle içine sürüklediği kaos ve kargaşa meydanda. Çözümü uluslar arası topluma ihâle eden ABD, belli ki “hegemonya ve çıkar politikaları”nın peşinde. Bu maksatla başta NATO ve BM olmak üzere uluslar arası kuruluşları kullanıyor. Ülkenin güvenliğinin kuklası Karzai yönetiminin ve güdümündeki “Afgan güçleri”in eline geçmesi perdesinde, “Afganlaşma” sloganıyla, Afganistan’ın “Amerikanlaşması” için hem uluslar arası toplumdan sağladığı paralarla bir fon oluşturuyor, hem başta NATO bünyesindeki ülkelerin olmak üzere başka ülkelerin askerlerini conilere ve yıllardır dadandığı çıkarlarına kalkan yapıyor… Tamamen Amerikan hegemonyası ve menfaatlerini, Orta Asya ve Hazar havzası enerji rezervleri ve hatlarına hâkim olma amacını taşıyan bu “işgal projesi”ne ne yazık ki AKP iktidarında Türkiye de tam destek veriyor. İŞGALLE “ULUSAL UZLAŞI” OLUR MU? Bilindiği gibi Obama yönetimi en son 30 bin asker göndermeyi ve başta Türkiye olmak üzere diğer NATO ülkelerinden 7 bin muharip askerin buna eşlik etmesini talep etmişti. Ankara’dan 750 kişilik askerî birliğine ek olarak Kabil dışında savaşmak üzere başta Türkiye’den savaşçı birlik istemişti. Erdoğan’ın önceki ABD ziyaretinde Washington Büyükelçisi Şensoy’un istifasına kadar varan süreçte Erdoğan kapalı kapılar arkasında Obama yönetiminin bu isteğini derhal karşıladı. Başta Almanya ve Fransa olmak üzere ABD müttefiki birçok ülke bu talebi geri çevirirken, AKP hükûmeti yüksünmeden 850 Mehmetçiği daha belânın içine itti; “cepheye” sürdü, Irak’ta olduğu gibi Türkiye’yi “Amerikan kirli savaşının ortağı” yaptı. Gelinen safhada Davutoğlu, Türkiye’nin Afganistan’a desteğe devam edeceğini söyleyerek, “ulusal uzlaşı faaliyetleri”ne de katkıda bulunduklarını açıklıyor. Türkiye’nin 2005’ten beri Afganistan’da NATO ve ISAF’ın parçası olarak diğer NATO üyelerinden farklı bir şekilde siyasî ve askerî alanda katkıda bulunduğunu kaydedip, Ankara’nın Amerikan egemenlik ve çıkarlarına desteğini, “NATO şemsiyesi”yle örtüyor… Ancak “Afganistan’ı bir başarı hikâyesine çevirmek”ten bahseden Davutoğlu’nun, “Afganistan’daki ulusal uzlaşı faaliyetleri”ne dair hâlâ “Öyle yollar ve yöntemler bulmak lazım ki o insanlar bu sorumluluğun bir parçası haline gelsin, aksi takdirde çatışma ortamı içinden çıkılamayacağı” ifâdesiyle “uluslararası Kabil konferansı”nın sembolik olduğunu söylemesi, aslında herşeyi açığa çıkarıyor. Afganistan’ın “çatışma ortamında olduğu”nun ikrarı oluyor. Anlaşılan başta Davutoğlu olmak üzere, kimse ABD’nin egemenlik ve çıkarları hesâbına terör, kargaşa, çatışma ve iç savaşa sebebiyet veren işgalinden “ulusal uzlaşı”, güvenlik, barış ve istikrar beklemiyor… Ve “uluslar arası Kabil konferansı” da diğerleri gibi gözboyamadan ibâret kalıyor… Sahi işgalle “ulusal uzlaşı” olur mu? 24.07.2010 E-Posta: [email protected] |
|
|
