Hep bu mevsimlerde evde bu konu gündemin ilk sıralarındadır.
Bu yıl ki programın müsebbibi, ortanca kızım Nurseda.
‘Baba! Bu yıl nereye okuma programına gidiyoruz?’ diye diye, programı ateşledi. Hatta ilk telefonu açmam için koşup diğer odadan cihazı alıp geldi ve numaraları çevirecek hale getirdi.
Gelinen noktada; tabi ki ‘Teşekkürler kızım!’ diyorum.
İki programın oluşmasına zemin hazırladı.
Kendileri, şu an, bu yılın manşeti olan, ‘Anneler ve kızları okuma programında’ adı altında, on beş kişilik bir ekip ile Eskişehir yollarına düştüler.
Evet, bu programa katılan bütün anneleri ve kızlarını tebrik ediyoruz.
İşte şefkat kahramanlığı böyle bir şey.
Kuru kuru kahramanlık olmaz.
Şefkat kahramanlığı, kızının, oğlunun, eşinin manevî ihtiyacı için rahatı bozmaktır.
Evet, kesinlikle okuma programına iştirak etmemiş olan annelere acımak lâzımdır. Okuma programı olmayan annelerin, eşlerin evdeki saadeti, huzuru eksiktir.
İkinci olarak ise, yirmi kişilik bir genç ekiple Bursa-Uludağ okuma programı gerçekleşiyor. Öyle tatlı bir yorgunluğu var ki bu işlerin! Şükür!
Onun için hep bu mevsimde evde bir ‘acil gündem’ olsun.
Gönül kapımızın ‘kapı kolu’na önemli notlar düşelim!
Hani çokça meşgul insanların işyerlerinde zaman zaman kapılarında böyle notlar vardır ya!
‘Rahatsız etmeyin! Sınav kâğıdı okuyorum!’
‘Rahatsız etmeyin! Makale yazıyorum!’
‘Rahatsız etmeyin! Toplantı halindeyim!’
‘Rahatsız etmeyin!... vs..
Peki şöyle de notlar olsa nasıl olur:
‘Rahatsız etmeyin! Çocuk uyuyor!’
‘Rahatsız etmeyin! İbadet ediyorum!’
‘Rahatsız etmeyin! Çay içiyorum!’
‘Rahatsız etmeyin! Kitap okuyorum!’
‘Rahatsız etmeyin! Uyuyorum!
‘Rahatsız etmeyin! Hastayım!’
‘Rahatsız etmeyin! Sohbetteyim!’
‘Rahatsız etmeyin! Düşünüyorum!’
‘Lütfen!’ gibi cümleler, bilmem nasıl değerlendirilir?
Hani çok da ‘rahatsız etmeyin!’ deyip durmak, bir rahatsızlık alâmeti olarak mı algılanır?
O zaman, yarın ‘Rahatsız etmeyin! Ölüyorum!’ notu yazsa birisi buna ne denecek?
Ama, zannediyorum bizim meramımız anlaşılıyor.
Önemli meşguliyetlerde, ciddî işlerde insanın kendini birazcık kenara çekmesinde fayda var.
Derinleşmek, öylesine basit bir iş değildir.
Derinleşmek, iki-üç işi beraber yürütürken olacak bir iş değildir.
Bediüzzaman, ‘düşünerek deşmek’ten bahsediyor.
Yani düşünmek apayrı bir iştir ve ciddî bir iştir.
İşte okuma programları da böyle bir ciddî iştir.
Onun için okuma programında olan ağabey ve kardeşlerin böyle bir özelleşmeye, hayatın basit olduğu yerlere çekilmeye ihtiyaçları vardır. Yoksa ötelere gidemezler.
Biliyorsunuz hayatın basit olduğu yerlerde insanlar daha mutludurlar.
 ‘Hem iş hayatı, hem de okuma beraber yürüsün’ demek olmuyor.
Artık ihtisas asrındayız.
Okuma programlarına özel izinler alacağız.
Okuma programlarına özel harcamalar yapacağız.
Okuma programlarını telefonların çekmediği yerlerde yapacağız.
Ya da dış dünya ile iletişimin en az ve zor sağlandığı yerlerde yapacağız.
Lütfen!
Manalara gideceğiz! Satır yollarında yorulacağız.
Her kitap bir manalar semtine adres olacak.
Orada yaşayacağız. Orası, cennetten bir tabaka gibi olacak.
Her kitabın adında, bir cennet bahçesi kuracağız.
Orada, ‘hayat’ bulacağız.
***
Neyse, diyeceğim o ki, ciddî işler, özen ister.
Ciddî işler, derinleşmek, yoğunlaşmak, yorulmak ister.
Ciddî işler, ciddî bedel ister.
Onun için cennet ucuz değil.
***
Bizim de genç ekibimiz hazır! Yirmi tane genç! Üç tane başlarında eğitimci! Aşçımız da yanımızda. Daha ne olsun!
Bursa- Uludağ yollarındayız. Orada telefon çekmiyormuş! Şükür.
Yorulacağız!
Yoğrulacağız!
Siz!?

SEBAHATTİN YAŞAR

sya­sar33@ya­ho­o.com