Türkiye’de yaşayan insanlar olarak Türkçeyi bilmiyoruz. Dilimize özen göstermiyor, dilimizi unutuyor, daha da gelişmesi için gayret etmiyoruz. Halbuki ne kadar da güzel ve zengin bir dilimiz var. Türkçemizi güzel bir şekilde kullanacağımız yerde yabancılığa özeniyor ve yabancı dil bildiğimiz takdirde üst seviyelere çıkacağımızı sanıyoruz.
Herkeste bir yabancılık özentisidir gidiyor. Yabancı dilimiz olmadığı zaman kıyamet kopuyormuşçasına telaşlanıyoruz. Ama bu telaşı kendi dilimiz için göstermiyoruz.
“Yabancı Dil Bilme Zorunluluğu” nu ele alalım ve bir bakalım... İngilizce bildiğimiz zaman belli yerlere girebiliyoruz, gelişebiliyoruz, statü olarak yükselebiliyoruz. İngilizce bilmek her kapıyı açıyor gibi görünse de, aslında bu dili gözümüzde fazla büyütüyoruz. “Bir dil bir insan, iki dil iki insan”dır ama yabancı dili bütün benliğimizle kabul edersek, bir insan olmaktan öteye geçemeyiz. Muhasebeci aranırken, herhangi bir kuruma eleman istenirken, yapılan duyurunun altına bir de “İngilizce bilen” kuralı yazılıyor. İngilizce bilenler işlerine yerleşiyor. Peki, güzel… Ama ne oldu bizim Türkçeye? Ana dilimiz olduğu için mi ikinci plânda kaldı ya da zaten konuşuyoruz dediğimiz için mi görmezden geldik bu durumu? Konuşuyoruz konuşmasına, ifade ediyoruz etmesine de Türkçe diline göre mi yapıyoruz bunu? Çalışan kişiye ihtiyacımız var ama çalışan kişi Türkçeyi nasıl konuşmuş, ne yapmış buna hiç ihtiyacımız yok! Bu durum böyle olmamalı. Türkçe önemlidir. İkinci sırada yer almamalı, ilk yeterlik alanımız kendi dilimiz, ana dilimiz olmalıdır.
İşe girenler açısından Türkçeyi ne denli güzel konuşabildiklerine de bakılmalıdır. Tabii ki bu konuda kendini geliştirmiş ise, diğer dillere de yönelebilir. Bu dil çeşitliliği anlamına gelir ve eşsiz dilimizi diğer dillerle karşılaştırma imkânı sunar. Böyle olunca da görülür ki bizim dilimiz gerçekten de diğer dillerle kıyaslanamayacak kadar güçlüdür.