Biz birbirimize düşmüş, fitneye ateş taşıyoruz. Tembellik, cehalet ve asrın ihtiyaç listesine eklediği bilumum gösteriş oyuncaklarının içinde kalplerimize, vicdanlarımıza, aklımıza giden, insanlığımızı canlı tutan yolları tıkamakla meşgulüz. Ramazanı yaşamak da o yolları açmak için vesile olmuyor. Oyunların fitnesi, oyunların sahnesini konuşmaktan öteye gitmiyor. Figüranlarla meşgul olmaktan, senaristin varlığını, gölgeyi seyrederken, kuklanın oynatıcısını ıskalayan ve ateşi harlayan Müslümanlar haline geldik. Ormana su taşımıyor, masum canları korumuyor, cılız birkaç sesin de canını okuyoruz. Biz başta kendi fitnemizin ateşinde yanıyoruz.
Kâinatla iletişime geçmeyen insan, kâinatın sahibine karşı sorumluluk hissetmeyen kalp, insanlığa karşı sorumluluk hisseder mi? Zalimi tanıyıp, mazlûmun ahını işitir mi? Kendi içindeki zalime karşı kendini eğitmeyen Müslüman, Müslümanları parça parça eden elin kanını görür mü? Görse de temizleyecek istikameti nasıl tayin edeceğinin adını koyabilir mi? İşte EL KAİDE’si, IŞİD’i ve daha bilumum sözde İslâm adına ortaya çıkmış, ama İslâmla ilgisi olmayan örgütlerin varlığı ortada. Ancak fitne odaklarının ekmeğine yağ sürüyor ve fitne ateşine odun taşıyorlar.
 Ortadoğu yanıyor, Mısır, Suriye, Irak, Gazze... İnsanlık yanıyor. Müslümanlar yanıyor. Orman yanmış, içinde birkaç masum canlının külleri savrulmuş çok mu?
Sözde Arap Baharı, zemherisini yaşıyor. Bu gidişle daha da çok yaşayacağa benziyor…