Rahmetli anam, o gün sabah, yine okula gider. Daha ilk derslerinde iken, muallimleri Turan hoca, hepsini ayağa kaldırır. Ağlamaklı bir sesle;” çocuklar, babanız öldü, okul tatil, haydi evlerinize!” der.

Validem, sâfî kalbli olduğundan, hep kendi babalarının öldüğünü zannederek, ağlayarak evlerinin yoluna koyulurlar.

Diğer çocukları bilmem ama rahmetli annem, ağlayarak eve gelip, rahmetli anneanneme “babam ölmüş. Muallim, bizi eve yolladı” deyince, o da şaşırmış. “Ne babası kızım, ne ölmesi? Baban işten geldi, içeride yatıyor” demiş. O anda, leğende yıkadığı çamaşırları bırakarak, içeri odaya beraber girerler. Tabii, rahmetli dedem uyumaktadır. (TCDD de kondüktör olarak çalışırdı) anneannem, anneme kızarak; “gördün mü kızım, baban içeride uyuyor. ‘Öldü’ diye kim söyledi?” der. Annem de, gözyaşlarını silerek; “muallim Turan bey söyledi” der.

Tabii, vaziyet anlaşılmıştır. Ölen kimse, muallim Turan Bey ve onun gibilerin “baba” dediği, M. Kemal’dir.

İşte bu hadise, dedemin çok kızmasına sebeb olmuş ve validemi de okuldan alarak, daha da göndermemiştir. (Gariptir, rahmetli babam da, harf inkılâbı yapıldığında, medrese 3. sınıftaymış. “bizi bir gecede câhil bıraktılar yavrum!” derdi.)

Maalesef, dünyanın başka yerlerinde görülmeyen bu saçmalıklarla nice nesiller, böyle lüzumsuzluklarla uğraşa gelmiştir.

Bu Kemalistler, M. Kemal’i olduğu yerde bıraksalar, bu kadar lüzumsuzluklar olmayacak.