“Nerde azlık orda yokluk, nerde çokluk orda bolluk!” demek gerekmez mi? Toplumdaki ters bir kanaate dikkat çekmek istiyorum şöyle ki: Hadis kaynakları, Kur’an ayetleri ve Nurların düsturları hep cemaat olgusuna, birlik duygusuna vurgu yaparken topluma mal edilen bu ‘’çoklukta yokluk’’ vurgusu ve algısı neden ve niçin oluşturuldu?
Cemaat rahmettir, baştanbaşa azimettir, izzettir şehamet-i İslamiyyedir; benlik, bencillik, tekçilik, ferdiyetçilik zemmedilmiş (reddedilmiş kötülenmiş). Fakat, nasıl oluyor da topluma bu bireyselciliği ve ferdiyetçiliği dayattılar ve kısmen de başarılı oluyorlar?
Bu şuurlu birliktelik sırrı; cemaatle kılınan namazın feyzi, dört elif yan yana 1111 kuvveti ve kudreti hep bu bir olma şuuru sırrına dayanmıyor mu? Peki ideal prensipler bu yönde iken toplumda nasıl oldu da ferdiyetçilik ruhu, diğergamlık ruhunun önüne geçti?..
Günümüz felsefi akımları her bir ferdi ene atına bindirip dalalet vadilerinde koştururken, Kur’ân sadası ve bu asrın parlak tefsiri Risale-i Nurlar yegâne kuvvetin ihlâsta, tefanide, diğergamlıkta olduğunu haykırıyordu...
Biz Kur’ân şakirtleri olan Nurcular ve mütedeyyin Müslümanlar birlik, bereberlik, kardeşlik, iman esasları ve ihlas düsturlarının çağrısına uyacağız. Tüm yaşanılan arzî ve semavî uyarılar bizi bir olmaya davet ediyor iken gelin daha fazla gecikmeden kendimize gelelim.
Bu çağrının tüm davetçileri olan Ehl-i İmana, İslam’a ve Kur’an hakikatlerinin istikametli yoluna gelin dâhil olalım. Yoksa inkâr karanlıkları ve dalalet tuğyanları bizi ferdiyetçiliğe götürecektir. Maazallah!