Devlet adamı (ümera-emirler/amirler-memurlar) ise devletin ve dolayısıyla milletinin hizmetindedir. 

Memuriyet makamları, sahiplerine, milleti dizayn etme hakkı vermez, zira memuriyet hizmetkârlıktır. Hizmetkârın “dindar” olması da bu prensibi değiştirmez. Aksine, pekiştirir. Zira din bir tercih ve tekliftir. 

Devlet bir kişi değildir. Devlet bir kişinin ya da ailenin de değildir. O eskidenmiş. Devlet bir tür hükmî şahsiyettir ve sahibi millettir. 

Devletin hizmetinde olmak ile devletin birinci adamı durumuna gelen bir liderin hizmetinde olmak da farklı şeylerdir. 

Gerçek ümera, bu farkı fark edebilendir. 

Gerçek ulema da bu farkı fark etmeyene fark ettirmeye gayret edendir. Hatta hakiki ulema, farkı fark etmesine rağmen fark etmemiş gibi yapıp milletin ensesinde boza pişirmeye kalkan bürokrata karşı dik durabilen ve gür sesle itiraz edebilendir. 

***

Bunları neden hatırlattık?

Görevine son verilen Cumhurbaşkanlığı İletişim Başkanı Fahrettin Altun ve TRT Yönetim Kurulu başkan ve üyelerinin ve bilhassa Hilâl Kaplan’ın açıklamalarında ve çok zamandan bu yana başka birçok bürokratın açıklamalarında, bu ve benzeri kişilerin kimin hizmetini gördükleri net şekilde anlaşılıyor. 

Bu, adeta bir “dönem klasiği”. 

Kasabasının kanalizasyon sistemini milletin parasıyla -ve çoğu zaman da çar çur ederek- yenileten bir AKP’li belediye başkanının dahi açılışta sözlerine “Ebedî liderimiz Recep Tayyip Erdoğan’ın tensipleri ve himmetleriyle…” diye başladığı bir ülkedeyiz.

Bunu söyleyen böylece bir dokunulmazlık elde etmiş oluyor. Yapılan harcamaların hatalı mı, hileli mi olduğu gibi hususlar artık millet namına denetlenemediği için işin doğrusunu kimse bilemiyor. Hizmette verimlilik de tartışılamıyor. 

Ama şimdilik… 

Daha da önemlisi, görevi bitenler hakkında ayyuka çıkan dedikodular da sadece dedikodu olarak kalıyor. 

Dedikodulara göre, dedikoduya dayalı itibar suikastını meslek edinenler başka ekiplerin itibar suikastı ile tepe taklak oluyor. Jurnalleyen jurnalleniyor. Tam bir guguk devleti…

Adeta Erdoğan adındaki bir tepenin iki yamacında sinip dağı kendisine siper ederek sütre gerisinden birbirine ateş eden çeteler savaşıyor. Millet de bu savaşları kenardan izliyor ve arada kaza kurşununa kurban gidiyor. 

Kısa zamanda gurur abidesi haline gelen bu bürokratlar, devlet memuriyetini millete hizmet etmek için değil, kendi güçlerini pekiştirmek ve Erdoğan’dan sonrasına hazırlık yapmak için kullanıyorlar.

Oysa memuriyet hizmetkârlıktır.  

En azından dindarlar böyle inanır.

Bir dindar, söylemde “Milletimin hizmetindeyim” diyor ama eylemde “Millet benim neyime, ben ideolojime bakarım” diyorsa ideolojik münafıktır. 

Bir dindar, söylemde “devletin emrindeyim” diyor ama eylemde “devlet de neymiş, ben sadece liderime selâm çakarım” diyorsa, o, bu jakobenizmi ile gizli CHP’lidir ve siyasi rafızîdir.

Bazı yüksek bürokratların “Biz bizi atayan siyasetçiyle geliriz, o siyasetçiyle gideriz” demeleri haktır ancak bu onlara, bırakınız devlet kuvvetiyle muhalefete zulmetme hakkını, devlet kuvveti ile taraf tutma hakkını dahi vermez. 

Şimdi, bu prensiplerle bakalım. 

Son yirmi beş senede yetişen AKP bürokrasisi ve bilhassa yargı bürokrasisi tarafsız mı? Adil mi?

Cevabını, vatanı ve milleti “tek adam”a teslim edenler düşünsün ve söylesin.