BEDİÜZZAMAN’IN “MANEVÎ EVLADIM” DEDİĞİ, ÖMRÜNÜ RİSALE-İ NUR HİZMETİNE ADAYAN, “NUR’UN İLK TALEBESİ” ALBAY HULÛSî YAHYAGİL’İ VEFATININ 39. YILINDA RAHMETLE YÂD EDİYORUZ.
İSTANBUL YENİ ASYA - NİHAT ORHAN
Hulûsi Yahyagil, 1895 yılında Elazığ’ın Harput ilçesinin Kesrik Köyü’nde doğmuştur. Mahallinin meşhur hocalarından sağlam bir dinî eğitim alır. On üç yaşında namaza başlar, bir daha da bırakmaz. Kuleli Askerî İdadisine ve Harbiye Mektebi’ne gider. Çanakkale ve İstiklâl Harbi’ne katılır. Elazığ ve Manisa’da yüzbaşı rütbesiyle bir süre vazife yaptıktan sonra Eğirdir Dağ Talimgâhına muallim olarak tayin edilir. Burada, daha önce adını duyduğu ve büyük bir şeyh olarak hayal ettiği Bediüzzaman Said Nursî’yi görmeye Barla’ya gider. Bediüzzaman Hazretleri ile ilk karşılaşmasında Üstad ona: “Kardeşim ben şeyh değilim, hocayım” der. Bu söz ona kerametten daha ziyade tesir eder ve “Kendisini ziyaretim hayatımda bir inkılap yaptı. diyerek Üstadın yanından ayrılır.
İŞTİYAKLI SORULAR
Bediüzzaman Hazretleri’nin ifadeleriyle Mektubat’ın çoğu kısmı, Lem’alar’ın bazı kısımları ve Sözler’in son kısmı Hulûsî Bey’in iştiyakı ve gayreti neticesindeki sorularının cevapları olarak kaydedilmiştir. Mektubat adlı eser başta olmak üzere pek çok hakikatin vücut bulmasına vesile olmuştur. Bediüzzaman, onu “Nur’un birinci talebesi” olarak adlandırmakta ve diğer talebelerine örnek göstermektedir. Bediüzzaman, Hulûsî Yahyagil’in Nur hizmetindeki yerini şöyle belirtmiştir: “Hulûsî Bey, benim yegâne manevî evlâdım ve medar-ı tesellim ve hakikî vârisim ve bir dehâ-yı nuranî sahibi olacağı muhtemel olan biraderzadem Abdurrahman’ın vefatından sonra; Hulûsî aynen yerine geçip o merhumdan beklediğim hizmeti, onun gibi îfâya başlamasıyla ve ben onu görmeden epey zaman evvel Sözler’i yazarken; onun aynı vazifesiyle muvazzaf bir şahs-ı manevî bana muhatap olmuşçasına, ekseriyet-i mutlaka ile temsilâtım onun vazifesine ve mesleğine göre olmuştur.” (Barla Lahikası)
ÜSTADI ZİYARET
Hulûsî Bey Üstad ile ilk görüşmesinin üzerinden yaklaşık yirmi yıl geçtikten sonra 1950’de Bediüzzaman’ı Emirdağ’da ziyaret eder. Üstad çok hasta olduğu için görüşmeleri yirmi dakika kadar sürer. Bediüzzaman bu görüşmesinde Hulûsî Bey’e şunları söylemiştir: “Seni bırakmam, ama karşıdaki kahveden gözetliyorlar. Şimdi git. Sana sorarlarsa ‘Duydum da geldim, ama dedikleri gibi değilmiş’ de” diye tembih eder. Hulûsî Bey’in bu konudaki yorumu: “Bu şekilde söylemekle, hem yalan söyletmiyor. Hem de, tevazuunu gösteriyor. Bu arada beni de korumuş oluyor.”
ÜSTADI SON GÖRÜŞÜ
Hulûsî Bey 1944’te albaylığa terfi eder ve 1950’de Denizli Askerlik Şubesi Başkanlığından albay rütbesiyle emekli olur. Hac farizasını da yerine getirdikten sonra memleketi olan Elazığ’a döner ve güzel bir bahçe içinde bulunan evini dershane haline getirerek hizmetlere devam eder. Hulûsî Bey’in Üstadla en son görüşmesi 1957 yılında yine Emirdağ’da gerçekleşir. Üstadın vefatından sonra da Zübeyir Ağabey ile hareket eder. Çağırıldığı zaman umumî istişarelere katılır ve fikirlerini beyan eder.
CEMAL GÜRSEL’E İKAZ
27 Mayıs askerî darbesi olunca, Harbiye’den sınıf arkadaşı olan Millî Birlik Komitesi Başkanı Cemal Gürsel’e mektup yazarak bazı ikazlarda bulunur. Darbenin ağır şartlarına rağmen o da diğer Nur Talebeleri gibi derslere ara vermez. Üstadının hatıralarını yâd ederek, günlerini hizmetlerle geçirir.
EMREDİYORUM: ÜZÜLME!
Hulûsî Bey’in tayini çıktığında Üstad’dan ayrılacağı için çok üzülür. Üstad onun çok üzüldüğünü anlar ve bir gün ziyaretine gittiğinde (askerce): “Emrediyorum, merak etmeyeceksin! Üzülmeyeceksin!” der. O anda bütün üzüntüsü, gam ve kederi kaybolur.
VEFATI
25 Temmuz 1986 tarihinde medrese-i Nuriyede ders okuduktan sonra rahatsızlanır ve saat 23:00 sıralarında vefat eder. Cenazesi, yurdun her yerinden gelen binlerce mü’minin iştirakıyla Harput Mezarlığı’ndaki aile kabristanına defnedilmiştir.