1546 yılında Cezayir ve Tunus halklarının talebi doğrultusunda bu ülkelerin yöneticileri Osmanlı hakimiyetine girme arzusunu İstanbul’a ilettiler. Kuzey Afrika ülkeleri Osmanlı paktına dahil olarak mevcudiyetlerini ve kimliklerini korumuş oldular. Cezayirli tarihçi Ebu’l Kasım Sa’dullah ve Türk akademisyen Prof. Dr. Sabri Hizmetli, Tunus ve Cezayir’in de tıpkı Müslüman İspanya veya Latin Amerika gibi bir Katolik İspanyol ülkesi olma eşiğindeyken Barbaros kardeşlerin Osmanlı birliğine katılması sonucu kurtarılmış olduna işaret ediyorlar. Cezayir yakın tarihi uzmanı araştırmacı yazar Ferhat Deniz ise Cezayir’in özellikle 1671’den 1830’daki Fransız işgaline kadar olan dönemde Osmanlı sistemine bağlılığının sembolik olduğunu belirtiyor. Yazara göre bu dönemde Cezayir, Tunus ve Fas’ın statüsü günümüzdeki Avrupa Birliği ülkelerinin birlikle ilişkisine benziyordu. Dayılar dönemi olarak bilinen bu dönemde Cezayir, Osmanlı beylerbeyi veya paşası tarafından değil, Cezayir Dayısı tarafından yönetilirdi.Ferhat Deniz’in açıklamasına göre “savaş halinde Dayı’nın ordusu ile Osmanlı ordusu Sultanın bayrağı altında birlikte savaşa çıkarlar. Dayının uluslararası bir kişiliği vardır. Sultan’a danışmadan anlaşma imzalar; Osmanlı anlaşmalarının bazı maddelerine uymaz, kendi adına da sikke bastırırdı. Dayılar  döneminde Cezayir’in birçok ülkeyle diplomatik ilişkiler kurduğu görülür. Fransa, Cezayir’e ilk diplomatik heyeti 1563’te göndermiştir. İspanya’nın saldırısı üzerine, zengin komşusu Cezayir’den büyük miktarda borç alan Fransa, bu  borçlarını ödeyememiş, sonunda 1830’da Cezayir’e saldırmıştır.”