Bu kabiliyetlerin insana nasıl verildiği Risale-i Nur’da izah edilmektedir. “Hem nasıl ki, kâinattaki san’atı, kemâl-i intizamından kitap şekline girdi. İnsandaki sıbgatı ve nakş-ı hikmeti dahi hitap çiçeğini açtı. Yani, o san’at, o derece mânidar ve hassas ve güzeldir ki, o makine-i zîhayattaki cihazatı, fonoğraf gibi nutka geldi, söylettirdi. Ve öyle bir ahsen-i takvim içinde bir sıbga-i Rabbâniye vermiş ki, o maddî, cismanî, câmid kafada mânevî, gaybî, hayattar olan beyan ve hitap çiçeği açıldı. Ve o insan kafasındaki kàbiliyet-i nutuk ve beyana o derece ulvî cihazat ve istidat verdi ki, Sultan-ı Ezelîye muhatap olacak bir makamda inkişaf ettirdi, terakki verdi. Yani, fıtrat-ı insaniyedeki sıbga-i Rabbâniye, hitab-ı İlâhî çiçeğini açtı. (20. Mektup) Hakikatinde izah edildiği gibi insanın düşünme ve konuşma istidatları Cenab-ı Hakk’a muhatap olacak bir seviyeye kadar yükseltilmiştir. Bu inkişaf ve terakki insanı diğer bütün yaratılmışlardan üstün kılmıştır. Bu derece üstün kılınmış bir insanı düşündürmeyerek ve konuşturmayarak bu yüksek makamından düşürmek isteyenler de vardır. Beyan ve hitap çiçeğini soldurmak isteyenler insanın hür bir şekilde düşünme ve konuşmasından rahatsız olmaktadırlar.

Beyan ve hitap çiçeğini soldurmak isteyenler şahs-ı maneviden değil şahısçılıktan hoşlanırlar. Şahs-ı manevî beyan ve hitap çiçeğinin en güzel şekilde inkişaf ettirilmesine müsait bir zemin iken, şahısçılık bunu engellemekle meşguldür. Yaratılış itibariyle insana ne istidat verilmiş ise o istidatlar şahs-ı manevî içerisinde rahatlıkla inkişaf edebilir. Şahısçılık ise insanın yaratılışında bulunan istidatları köreltmekle birlikte bazı istidatlarının da kaybolmasına sebep olur. Bu sebeple şahısçılık peşinde koşanların kendi şahsî kemalatlarında da bir ilerleme ve gelişme görünmez. Şahs-ı manevî içerisinde hareket edenlerin şahsî kemalatları ise her an artmakta ve terakki etmektedir.