1900 yılında Isparta’nın Atabey ilçesinde doğdu, 1977’de vefat etti. 1943 yılında Denizli, 1948 yılında Afyon, 1958 yılında Ankara’da birçok arkadaş ile beraber hapis yatmıştır.
1960 yılı Üstad’ın vefatına kadar Isparta’da Bediüzzaman’la kalmıştır. Hapishanede iken hanımının vefat haberini alır. Yirmi beş yıllık hayat arkadaşının cenazesine bile katılamaz. Çünkü izin vermezler. Üstada yazdığı mektupta, “Şikâyet etmiyorum, sizden sadece dualarınıza dâhil etmenizi istiyorum. Müşfik Üstadım, Risale-i Nur her cihette teselliye kâfidir” der. Üstad Hazretlerinin tevafuklu olarak yazdırdığı Kur’an’ın basımı için tarla, ev ne varsa satmıştır.
İzmir Tire’de akrabaları olduğu için sık sık Tire’ye gelirdi. Biz de İzmir’den gider, derslerine katılırdık. Daha Tahirî Ağabey gelmeden biz cemaati uyarırdık. Ağabeye ilmi meseleler değil, hatıralardan sorun. Çünkü ilmi meseleler sorulunca “Bunları Zübeyir efendi bilir” diyerek es geçerdi. Derse başlamadan önce beni yanına çağırır “Soruları duymazsam sen bana aktarırsın” derdi. Çünkü herkesin dediğini duymazdı ve her seferinde yanına oturmak nasip oldu.
Yine bir gün dersten sonra odasına çekildiğinde müsaade isteyerek kendisini ziyaret ettim. “Biz İzmir’de çok netameli yani bozuk, Komünist ve masonların cirit attığı bir yerdeyiz. Onun için bize dua edin” deyince, o heybetli haliyle bana baktı, “Olur kardeşim, dua ederim.” dedi. Kendisinin “Seb’a semavat” dediği yedinci kattaki kaldığı yerde bir gün toplanarak Risale-i Nur okumaları nasıl olmalı diye bir münazarada birleştik. Birçoğu rahmetli olan o kimseler şu şekildeydi: Hekimoğlu İsmail, Rüştü Tafral, Mesut Zeybek ve sair…
1920’den itibaren 4 yıl askerlik yapan ağabey, gazilik madalyası aldı. Fakat gazilik maaşını almadı. 1930’dan sonra Risalelerle tanışan Tahirî Ağabey ilk olarak Üstad Hazretlerini Barla’da ziyaret etti ve çok tesirinde kaldı. Ayet’ül Kübra’nın basımı için bir müddet İstanbul’da kaldı ve oradan İnebolu’ya geçti.
İnebolu demişken, mezarını ziyaret ettiğimizde Ahmet Nazif Çelebi ve Selahattin Çelebi’lerin mezarlarını ziyaret imkânı oldu ve dikkatimi çeken, Selahattin Çelebi’nin mezar taşında şu ibare vardı: “Hasların hayatı Risale-i Nur aittir.” Bu Çelebiler ki teksirle Risaleleri çoğaltan kahramanlardır. 1950’den sonra hacca gitmek serbest olunca (Çelebiler) hac ve umre düzenlemeye başlarlar ve Tahirî Ağabeye, “Kontenjan ile seni hacca götürelim” derler. Tahirî Ağabey çok sevinir. “Üstad’dan izin alayım” der ve Üstad’a durumu bildirir. Üstad müsaade etmez.
Tahirî Ağabey çok üzülür, ısrar eder fakat boşuna ısrardır. Üstad üzüldüğünü görünce biraz sert bir şekilde: “Tahirî.” der “Dikkat et. Şeytan her zaman sol taraftan gelmez. Bazen de saf taraftan gelir. Senin mali durumuna göre hac sana farz değil. Fakat burada yaptığın hizmet, muzaaf farz-ı ayndır. Meseleyi böyle değerlendir.”
Üstad Hazretlerinin on evliya kuvvetinde fakat kendini bilmiyor, iyi ki bilmiyor dediği Tahirî Ağabey inşallah bizlere şefaat eder. Cenab-ı Hak Rahmetiyle muamele etsin, mekanı cennet olsun.