Öyle ki, kâinatta yaratılan mahlûkatın insanın hizmetine verilmesi bunun bir delilidir. Her türlü ihtiyacının giderilmesi ve hayat kalitesinin artması için, yaratılan bütün varlık insan için çalışmaktadır. Ağaç insan için nefese, toprak insan için rızka vesile olmakta, kısacası kâinat insan için emek vermekte, enerji harcamaktadır.

Böyle bir kâinat elbette insanın işlediği her fiilden etkileniyor, yaptığı yanlışlardan, işlediği günahlardan olumsuz etkileniyor. İnsanın işlediği bir günah, üzerinde yaşadığı dünyaya zarar veriyor. Kendisiyle alâkadar olan hava partikülleri dahi işlenen günahlarla kirleniyor. Denizdeki balıklar işlendiği günahlar sebebiyle insana bedduâ ediyor.

Bununla beraber insan, sanki kâinatın üzerine ince bir tül çekmiş gibi, kâinattaki güzellikleri görmemekle, onları tefekkür etmemekle, kendisine hizmet eden kâinatı görmezden gelmekle hor görüyor. Ancak okuyan insan, kâinatın üzerine serilmiş o tülü kaldırıp kâinata nefes aldırıyor. Ve kâinata açılan pencerelerle aslında kendisi de nefes alıyor, huzur buluyor.

Okuyan insan, sadece bir yazıyla ya da bir kitapla kalmayıp, kâinata açılıyor, kâinatı okumaya başlıyor. Kâinatın, bir Yaratıcının elinden çıkmış bir fabrika olduğunu anlıyor. Ancak insanın neyi okuduğu ve ne amaçla okuduğu da önem teşkil ediyor. Okunmaya en lâyık eser olan Kur’ân’ı okuyan insan kâinatı anlıyor ve tefekkür ediyor. Çünkü Kur’ân kâinatı okuyor. Kur’ânı anlayan kâinatı ve kâinatın Yaratıcısını anlamış oluyor.

Kâinat ve içindeki canlılar, insanın yaptığı güzel fiillerden güzel etkilenip sevapla, doğruyla, hayırla temizleniyor, huzur buluyor. Güzel bir iş yaptığımız zaman fark etmişizdir, çiçekler daha bir güzel gelir, kâinat daha bir hünerlerini gösterir bize. İyilik de bir iyilikle kalmayıp yayılıyor ve içimizde duyduğumuz sevinç hisleri bize bunu gösteriyor. İşte okumak da böyle güzel işlerden sayılıyor. Çünkü bütün güzelliklere kapı aralıyor.

Kur’ân kâinatı okuduğu gibi, Kur’ân tefsiri olan Risale-i Nur da Kur’ânı okuyor. Böylece Risale-i Nur okuyan Kur’ânı okuduğu gibi kâinatı da okuyor. Her gün eline aldığı bu eserlerden en az 10 sayfa okuyan insan nefesleniyor, kargaşalardan uzak bir şekilde kâinata da nefes aldırıyor. Bu eserleri telif eden Bediüzzaman Said Nursî’nin taviyesi üzerine, hiç olmazsa her gün Risale-i Nurlar’ın kapağını açıp kapatmak bile büyük değişimlerin ilk adımı sayılıyor.

Evet, yaşadığı mekâna yabancı kalmak, ayak bastığı toprağın mahiyetini bilmemek, soluduğu havanın nasıl temizlenip ona ulaştığını düşünmemek insana yakışmıyor. Ona yaşadığı hayatı öğretecek bir rehber, elinden tutup Kur’âna götürecek bir eser gerek, bu eser de Risale-i Nur olsa gerek...