Bediüzzaman Hazretleri’ne sadık bir talebe olma hususiyetini, Erek Dağı, Çoravanis Köyü, Nurşin Camii ve Horhor Medreseleri’nde yanında kalıp, ona hizmet etmekle sürdüren Molla Hamid Ağabey’in, sağlığında dükkânına sık sık gider, zaman zamanda kırlara birlikte giderek, Üstad’la alâkalı anlattığı hatıralarının zevkini yaşardık.
Molla Hamid Ağabey Rahmet-i Rahmana kavuştuktan sonra, oğlu Hasan Ekinci Bey’le de, birlikteliğimiz ve Nur yolculuğumuz devam ediyordu. Babasının Üstad’la alâkalı hatıralarını bize tomar halinde vermiş, biz de Molla Hamid Ağabeyi dinleyerek aldığımız ve arşivlediğimiz hatıraların, Oğlu Hasan Ekinci’nin anlattıklarıyla birlikte toplamaya muvaffak olmuştuk.
Hasan Ekinci Bey’in vefatından önce, Molla Hamid Ağabey’den naklen anlattığı hatıralarından bir yadigâr olsun maksadıyla, bir kısmını, kısa anekdotlar halinde arz etmek istedim.
Hasan Ekinci’nin babasından naklen anlattığı, hatıralarından birisi şöyleydi: “Bir gün Üstad’la beraber şehirden geliyoruz. Yolda üzerinde namaz kılınabilecek bir taş gördük.
Dedi: ‘Bunu götürebilsek üzerinde namaz kılarız.’ Ben arkama aldım, gidiyoruz. Bir taşa daha rastladık.
Dedi: ‘Bunu da ben alayım.’ Ve arkasına aldı mübarek. Yol yok tabi. Dağ yoludur. Bir ayakkabı var ayağında kurumuş. Mübarek ayaklarının altı toprağa temas ediyor. Arada bir ayağından çıkıyor, aşağı kayıyor.
Dedi: “Hey! Hey! Bir zaman vardı. Said, Tahir Paşa ile ayağında çizmeler, faytonlar...
Ben dedim: “Efendim keşke o eski günler uzun olsaydı.”
Dedi: ‘Sus! Bugünüm daha iyidir’
“Bir gün Üstad çok rahatsızdı. Diyebilirim ki ateşi 40 dereceyi geçmişti. O hâl ve vaziyette çilehaneden kalkarak etrafta odun toplamakta olan bizlerin yanına geldi. Bir elinde Cevşen vardı, okuyordu. Ayakta zor duran Üstad’a dedim ki, ‘Kurban, siz ayakta durmakta zorlanıyorsunuz. Ama bir taraftan da Cevşen okuyor ve üstelik bize yardımda bulunuyorsunuz, gidin biraz dinlenin!’
Buna mukabil bize bakarak o hasta hâli içinde tebessüm ederek dedi ki: ‘Ahh Hamid, bir bilsen gayret ne güzel şeydir!’ Fesübhanallah, Üstadın bu hâline hayret ederdik.
Bir gün Üstad’a şunu sormuştum: ‘Üstadım, siz İhlâs Lem’ası için her on beş günde bir mutlaka okunsun buyurmuşsunuz. Bu ne demektir?’
Üstad bana dedi ki: ‘Kardeşim Molla Hamid, bu ihlâs çok mühimdir. Ben her ne kadar on beş gün dedimse de ihlâsı her gün okuyunuz. Eğer vaktiniz yoksa her hafta okuyun…”