Aykırı olmak düz giderken ters gitmek değildir. Daha hiçbir adım atmamışken menfi ve ters gitmeye meyilli olmaktır. Veya fıtraten/yaratılıştan düzü bildiği halde eğriye kavuşma arzunun galip gelmesidir.
Alim bakıyor ki kendisi gibi ismi alim çok kimse var. Biraz fark etsinler beni diye âlimlere de, ilime de aykırı gidiyor.
Sanatkâr sanatının paylaşıldığı her yerde kendine göre çok sanatkâr var. Eee ne yapalım biraz sıradışı bir şeyleri sanat diye kuru gürültüye atalım. Eh işte biraz aykırı ve ters bir sanatkâr desinler.
Muallim. Bu zamanın ilimsiz öğretmeni. Öğretiyorum öğretiyorum hep aynı şeyler biraz farklılık olsun. Ne yapalım? İsmimizi icra edelim öğret-men. Öğretmem. Bak ne kadar aferin alıyorsun. Yaptığı ve ismi maruf.
Doktor. Hep ben reçete yazıyorum. Eee ne yapalım? Biraz da hastalar bana reçete yazsın. İşte bir aykırılık olsun yahu!…
İşçi. Her zaman ben iş yapıyorum. Biraz da işler benim için bir şeyler yapsın. Ne yapalım? Yaptığımız işleri bozarak işe başlayalım belki etraftan “bravo bravo bravo“ sesleri gelecektir.
Din adamı. Sanki dinin sahibi diye bana bakıyorlar. Tebliği, irşat, tatbikat, din, iman. Sanki her şey benden soruluyor. Bir kerede herkesten ben bir şey isteyim. Yahu dinin bütün emirleri hepinizi sorumlu tutuyor. Ben de sizde sorumlusunuz. Herkes dinine sahip çıksın ve şu “paralı vazife” bitsin artık.
Prof, prof, prof diye bir akademik mertebe bir ünvan ortalıkta dolaşıyor. Her şey bizden sorulur. Ey cemaat toplanın, bir kerede siz sorun bu prof nedir. Neden yapılmıyan her işler ondan sorulur.
Daha çok kişiye çok soru var ama yazıya ayrılan yer doldu!