Hayal etmek önemli olduğu gibi, niyet de ikinci derecede önemlidir. Çünkü hayalin ilk neticesi niyet etmektir.

İnsan eğer okumaya değer verip okumayı öğrenemez, okumaya muvaffak olamazsa, yok olur. Yani Kur’an’ını ve tefsirini okumaya muvaffak olabilen bir insan evvelâ kendisini okur. Sonra kainatı, istinasız her şeyi ile okur. Vücud dairesinden giren bir kudsi mana hakikati, insanın akıl, kalp, ruh dairelerinde parlar, parçalanır, nurlanır veya karanlıklara bürünür.

Önemli olan, okumakla elde edilecek hakikatları okuma niyetinin de sağlam olması ve hayal edilen nurlu hallere, hakikatlere kapıların veya pencerelerin açılabilmesidir. Bu da, anlaşılacağı gibi, doğru, devamlı ve hakikatli bir okumaya bakar, matuftur.

Okumaya başlandığında hemen, neticesi değil de, okumanın devamı, devam ettirebilmesi akla getirilmelidir.

Okumalarda hız kesen şu cümle bile ki: “Ben okuyorum bir şey anlamıyorum.” vb. Okumaya niyet etmekle elde edilmiş bir başarıdır. Menfilikler oldukça müsbetler daima akla gelir ve de başa gelir.

Mühim bir hâlden ve azami bir hastalıktan bahsetmek istersek: “Ben okudum.”, “Okurum.”, “Çok okudum.”, “Benim yanıma okuma konusunda öyle böyle olanlar yaklaşamaz bile.”, “Ne okuyanlar gördük.”, “O okuyanları cebimden çıkarırım.” gibi, masrafsız ve muvazenesiz, akıldan o kadar uzak cümlelerin kullanılması; okuma hakikatinin çürütülmesi, mayalanmadan mayalı hamur gibi ekşimeye ve olgunlaşmaya bırakılması, orta yere atılmasıdır.

Ona, buna, şuna, canı olmayan cananlara bahaneler bulmadan, üretmeden, adam gibi güzel bir hayal, niyet ve fiil ile okumayı başlatmak, ufak ufak da olsa devam ettirebilmek ve sonra okumayı elde etmek asıl olmalıdır.

Şunu unutmamalıdır ki hiçbir okuma, kudsi Kur’an ve Risale-i Nur okumalarına benzemez. Çünkü bu okumalar inayete ve ikramata, ihsanata mazhardırlar. Eğer bu kudsi okumalar konusunda bizler bir-iki adım Rabbimize yaklaşırsak, Rabbimiz bize doğru, bize, bin-iki bin adım manasında yaklaşır ve feyzi, bereketi artırır inşaallah. Okumalarda hayırlı muvaffakiyetler.