Ben en ziyade muhtaç ve fakir olduğumdan bu kudsî hakikatler en evvel bana ihsan edilmiştir. Ben makam sahibi değilim. Ben kendimi beğenmiyorum. Beni beğenenleri de beğenmiyorum. Kardeşlerim, sizi bütün bütün kaçırmamak için nefsimin gizli çok kusurlarını söylemiyorum.

Emirdağ Lâhikası-II, s. 470

***

Üstadımız Bediüzzaman hakkında, takdirkâr ve faziletperver zatların takdirleri bir senâdan ibaret değildir, bir vâkıadır; fiiliyat ve icraatının belki yüzden birisini, kısaca âcizâne ve noksan bir tarzda nakletmektir. Hem bu mevzûda Risale-i Nur Talebelerinin takdirkâr makale, mektup ve fıkraları bir medih değildir; belki Üstadımızın dinî hizmetini hedef tutan, şahsına taarruz eden vicdansız ve insafsız din düşmanlarına karşı müsbet bir müdafaadır. (HÂŞİYE)

Böyle olduğu halde, Üstadımız öyle zatların ve Risale-i Nur Talebelerinin hakikatli takdir ve beyanlarına karşı hiddetlenerek, çok defa da hatırlarını kırarak der ki:

“Zaman, şahıs zamanı değil, şahs-ı manevî zamanıdır. Risale-i Nur’da şahıs yok, şahs-ı manevî var. Ben bir hiçim; Risale-i Nur Kur’ân’ın malıdır, Kur’ân’dan süzülmüştür. Şeref ve hüsün Kur’ân’ındır. Şahsımla, Risale-i Nur iltibas edilmiş; meziyet, Risale-i Nur’a aittir. Risale-i Nur’un neşrindeki harika muvaffakiyet ise, Risale-i Nur Talebelerine aittir. Yalnız şu kadar var ki, şiddetli ihtiyacıma binaen, Cenab-ı Hak Kur’ân-ı Hakîm’den bana ilâç ve tiryakları ihsan etti; ben de kaleme aldım. Her nasılsa, bu zamanda birinci tercümanlık vazifesi bana düşmüş. Ben de Risale-i Nur’un talebesiyim. Bir risaleyi şimdiye kadar yüz defa okuduğum halde yine okumaya muhtaç oluyorum. Ben sizlerin ders arkadaşınızım” der.

HÂŞİYE: İns ve cin şeytanları ve dinsizlerin bir desisesi de budur ki: Bazen derler ve dedirtirler: “Üstadınız şahsına kıymet vermiyor; siz ise onun hakkında takdirkâr mektuplar yazıp, Üstadınızın rızasına uygun hareket etmiyorsunuz.” İşte onlar, Risale-i Nur ve Üstadımızı İslâmiyet düşmanlarına karşı müsbet ve nezih bir tarzda müdafaa etmekten men etmek için safdillik damarlarından istifade ile böyle bir fikir ve mugalâta ile Nur Talebelerini aldatmaya, iğfal etmeye çalışırlar. Evet, Üstadımız Bediüzzaman, ihlâsının iktizası olarak şahsına kıymet vermeyebilir. Bu hâl, Üstadımızdaki yüksek bir kemâlât ve âlî bir seciyenin timsalidir. O, şahsına ne kadar kıymet vermiyorsa, bizim onda milyarlar derece fazla kıymet ve ehemmiyeti görmemiz, basiret ve insaniyetin muktezasıdır. Bir lütf-u İlâhîdir. Zira Risale-i Nur gibi parlak bir tefsir-i Kur’ân olan şaheser, onun varlığından meydana gelmiş ve fışkırmıştır. Öyle bir eserin müellifiyle yalnız bugünkü âlem-i İslâm değil, yalnız asr-ı hâzır beşeriyeti değil, nesl-i âtîdeki milyarlar kimsenin hayat ve memat dâvâsı Risale-i Nur’la alâkadardır.

B. S. Nursî Tarihçe-i Hayatı, Üniversite Nur Talebeleri, s. 714

LÛ­GAT­ÇE:

asr-ı hâzır: Şimdiki asır.

ders-i Kur’âniye: Kur’ân dersi.

faziletperver: Fazilet sever, fazilet sahibi.

hüsün: Güzellik.

iğfal etmek: Gaflete düşürüp yanıltmak, kandırmak, aldatmak.

iltibas edilmek: Karıştırılmak.

memat: Ölüm.

mugalâta: Yanıltıcı söz, yanıltmaca.

nesl-i âtî: Gelecek nesil.

neşir: Yayma, yayın.

şahs-ı manevî: Manevî şahıs, belli bir kişi olmayıp bir cemaatten meydana gelen manevî şahıs.