Bu virüslerin tesiri azim, âkıbeti ise elîmdir. Çünkü bu manevî virüsler kalbî ve ruhî hastalıklara neden olup kalpleri ifsad ediyor ve akılları teshir ederek basiretsiz bir hâle getiriyor. Evet, bu zehir o kadar güçlü ki yıllardır iman ve Kur’ân davasında olanlar, hatta Risale-i Nur’u okuyanlar dahi bu virüslere yakalanabiliyor.

Bu manevî virüslerin tesirinde olup da tamamen şifa bulan ve özüne dönen kimseye henüz rast gelmedim. Her şeye rağmen yine de ümitsiz olmamalı ve onların bu dehşetli hastalıktan kurtulmaları için dua etmeliyiz. Hâlbuki hakikî manada Risale-i Nur’a talebe olan, oradaki imanî ve içtimaî hakikatleri eğip bükmeden tasdik edip kabul eden, hayatının gayesini Risale-i Nur’un neşir ve ilânatı bilen, Risale-i Nur’un hukukunu müdafaa edip savunan, Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerine sâdık olan biri bu manevî virüslere yakalanmaz. Bilhassa Risale-i Nur’un meslek ve meşrebine aykırı olan cereyanların virüslerine asla ve kat’a yakalanmaz. Olur da yakalanmışsa sebebini mutlaka kendinde aramalıdır. “Ben nasıl bir yanlış yaptım da bu dehşetli virüse yakalandım?” diye kusuru nefsinde görmeli,  Risale-i Nur’a ve Üstadına olan sadakatini sorgulamalıdır.

Çünkü bu zamanın dehşetli manevî virüslerine ancak Nur Talebeleri mukavemet edebilir. Bu bana ait bir iddia değil! Bakınız Bediüzzaman Hazretleri ne diyor: “Bu acib asrın bu acib hastalığına ve dehşetli marazına karşı Kurân-ı Mu’cizü’l-Beyanın tiryak misal ilâçlarının nâşiri olan Risale-i Nur dayanabilir ve onun metin, sarsılmaz, sebatkâr, hâlis, sâdık, fedakâr şakirdleri mukavemet ederler. Öyle ise, her şeyden evvel onun dairesine girmeli. Sadâkatle, tam metanet ve ciddî ihlâs ve tam itimad ile ona yapışmak lâzım ki o acib hastalığın tesirinden kurtulsun.” ifadeler gayet açık ve net değil mi? 

Öyleyse nasıl oluyor da bir Nur Talebesi bu virüslere yakalanabiliyor? Bu sorunun cevabını vermek zor.  Peki, ne yapmalıyız? Öncelikle samimî bir şekilde nefsimizi hesaba çekmeliyiz ve kendimize şu soruyu sormalıyız: “Ben gerçekten Nur Talebesi miyim yoksa Nurlara muhalif olmayıp, sadece okuyup istifade ettiğim bir dost muyum?” Çünkü Risale-i Nur’a talebe olmak öyle kolay değil. Dost olabiliriz fakat Nur’un sâdık bir şakirdi olmak bambaşka bir mevzu. 

Evet, Nur Talebeliğinin en önemli hassası şudur: “Sözler’i kendi malı ve te’lifi gibi hissedip sahip çıksın ve en mühim vazife-i hayatiyesini onun neşir ve hizmeti bilsin.”1 Hem “Risale-i Nur, kendi sâdık ve sebatkâr şakirdlerine kazandırdığı çok büyük kâr ve kazanç ve pek çok kıymettar neticeye mukabil, fiyat olarak o şakirdlerden tam ve hâlis bir sadâkat ve dâimî ve sarsılmaz bir sebat ister.”2

Evet, “Risaletü’n-Nur’un hakikî ve sâdık şakirdlerinin mabeynlerindeki düstur-u esasî olan iştirak-ı a’mâl-i uhreviye kanunuyla ve samimî ve sâdık tesanüd sırrıyla her bir hâlis ve hakikî şakird, bir dille değil, belki kardeşleri adedince dilleriyle ibadet edip istiğfar eder. Bin taraftan hücum eden günahlara karşı, bin dil ile mukabele eder. […] necâta müstehak olur inşâallah.”3

Rabbim bizlere Risale-i Nur’a hakikî ve sâdık bir talebe olmayı nasip etsin. Âmin.

Dipnotlar: 

1- Mektubat, s. 400.

2- Kastamonu Lâhikası, s. 127.

3- Sikke-i Tasdik-i Gaybî, s. 199.