Büyük oranda da hissetmekle alâkalı. İlle de olumsuz demek değil bu. Mutlu yalnızlar hiç de az değildir.

Yalnızlık, özel bir duygudur. Bu duygu çok da insan kalabalıkları ile alâkalı değildir. Bazen de insan kalabalıklar içinde yalnızdır. Bu daha zordur.

Peki yalnızlıkla beraber bir de yaşlılık varsa? Aynı yalnız, aynı yaşlı, aynı zamanda hasta ise? Ya bir de bakıma muhtaç yatalak hasta ise?

Aynı durumlarda olup geleni gideni olmayan, çoluk çocuğu bulunmayan nice gözleri yollarda yaşlı, yalnızlar vardır belki de.

Bu yalnızlık bir de bayramlarda ise daha bir çekilmez etkisi.

Düşünün, siz bir duâ hazinesisiniz, ama gelen giden yok. Müşteri olan yok. Oysa aynı şehirde ne çok duâya muhtaç insan vardır, değil mi? Yani tezgâhta kaliteli ürünleriniz var, ama kimse dönüp bakmıyor. Yani bir yerde define var, kimi neredeyse definenin üstünde oturuyor, aynı yerde çok da fakir fukara var, ama bu fakirler bu definenin ya define olduğunu bilmiyor, ya tembellik hâkim ya da gaflet hali. Düşündürücü değil mi?

Bir yerde yaşlı, hasta, dili duâlı, yardıma muhtaç bir insan var; diğer tarafta ise, duâya muhtaç, ziyaret, yardım edebilecek, sağlıklı genç insanlar var. Ve bu ikili bir araya gelemiyor. Ne yapıp edip, bu ikiliyi bir araya getirmek gerekir.

Eğitim için Avrupa’ya giden gençlerin projeler kapsamında yalnız, yaşlı insanların evlerine neden yönlendirildiğini şimdi daha iyi anlıyorum. Hem gençler için, hem de o yalnız, yaşlı insanlar için ne de önemli olduğu açık.

Hayat, hedefi kadar mutlu eder insanı. Ayda bir, bir akraba, bir yaşlı, bir hasta, bir komşu ziyareti emin olun çok şeyleri değiştirecek, size iyi gelecektir.

Hayat, hayata ne kattığınla kendini değerli kılan bir şeydir. Dindirdiğin gözyaşları, serinlik verdiğin yürekler, aldığın duâlar kadardır mutluluğun.

Zahmet, içinde rahmetler taşır. 

Çektiğin çiledir mutluluğun.