Her şeyden önce tarafların konuşması, konuşabilmesi önemlidir. Pek çok problem konuşmamaktan kaynaklanıyor. Ama konuşmanın da bir ölçüsü vardır.

Her şeyden önce konuşmaktan maksat doğru noktalara ulaşmaksa, bir takım çözümlemeler yapmaksa o zaman ortamda dile gelecek düşüncelerin hür bir zeminde pişmiş olması şarttır. 

‘Acaba babam ne der, annem nasıl değerlendirir, ablam kızar mı?’ gibi bir engelle oluşturulacak düşünce daha doğarken sakattır. Çünkü işin ucunda iyi rolümüzü oynamak, prim yapmak, değerli kalmak gibi onlarca gerekçe vardır. Yani hakkın hatırı, nefsin hatırı uğruna örselenmiştir.

Oysa doğrunun doğabilmesi çoğu zaman bir sancı ile olur. Doğunca bir şeyleri rahatsız eder. Doğrunun kendisi bizatihi bir güç unsurudur. O gündeme gelince pek çok aktörler kaybolur. Güneşin doğuşuyla karanlığın kaybolduğu gibi, hak ve hakikat gündeme gelince de pek çok yanlışlar yok olur. Konuşma ortamının bu değişime açık olması gerekir. Bu neticeyi göze alabilmek önemlidir. Büyük neticeler cesaretsizlerin hakkı olamaz. Bedel ödemeyi göze almayan hakikat yaşayamaz. Hür düşünce biraz sarsıcıdır ama neticesi güzeldir. Ateşin yakıcılığı gibi; yakar ama temizleyicidir de. Hür düşünce içerisinde pişen hakikat, bazen eşimizden, bazen çocuklarımızdan gelir. Onlardan gelmesi zayıf olduğu anlamına gelmez. Hakikat kimden ve nereden gelirse gelsin hakikattir. Hatta böyle etkili çıkarımlara teşekkür etmek gerekir. Çünkü bu çıkarımlar yapıcıdır. Yanlışı yok edicidir. İnsanı daha iyiye götürmek içindir.

Evlatlar ev oturumlarında hür konuşacak. Doğrular gündeme geldiğinde anne baba tepki vermeyecek. Hep istediğimiz görüş ve düşüncelerin çıkacağına kendimizi alıştırmayalım. Bazen de hoşumuza gitmeyecek, bizim alışkanlıklarımızı bozacak görüş ve düşünceler söz konusu olacaktır. Ama bu hepimizin hayrına olacaktır.