Dinsizliğin ve sapkınlığın küresel, kütlesel, kültürel ve bilimsel yollarla ve derin devletin resmî ideolojisiyle hücuma geçtiği bir dönemde Bediüzzaman’ın, maneviyat kuvvetini harekete geçiren bazı cifir-ebced çıkarımlarını diline doluyorlar var. Cemaat halinde saldıran dinsizliğe karşı tek başına Bediüzzaman’ın, bir avuç talebesini âyet, hadis ve bazı ehl-i keşifin nazmından ebcedî/cifrî rakamsal tevafuklar ve çıkarımlar yaparak küfre ve dalalete karşı şevklendirmesini şeriat ve ilim mihenginde yargılamaya kalkışıyorlar.

Unutmamalıyız ki: İnsanları, yaptıkları güzel işleri takdir etmeye sevkeden de aslında herkesten önce kendi vicdanlarındaki ‘adalet’ duygusudur, fakat bu duyguya benliğin ‘övünme’ hissi de karışır ise ortaya karışık bir durum çıkar.

Beğenilmek, sevilmek ve övülmek, bir güzelliğin, mükemmelliğin veya faziletin hakkıdır ve belki de ihtiyacıdır. Fakat aşırı övgüler, o güzelliği içerden bozan zehirli baldırlar.

Her olayı veya sözü, vâki olduğu yer ve şartlar hesaba katarak değerlendirirsek doğru anlarız ve isabetli yorumlar yapmış oluruz. Biliyoruz ki: Bediüzzaman, devlet gücünü kullanarak topluma hücum eden dinsizlik akımına, dinin ve maneviyatın gücüyle karşı koymuştur. Dinsizliğin maddî metaryallerine ve psikolojik harp tekniklerine karşı Bediüzzaman dinin manevî güç kaynaklarıyla cevap vermiştir. Bediüzzaman’ın itikadî, fıkhî ve amelî bağlayıcılığı olmayan cifrî sayısal tevafuk çıkarımlarını, sanki itikadî/fıkhî bir konuymuş gibi şeriat ve ilim mihenginde yargılayıp şirk, sapkınlık veya psikolojik rahatsızlık gibi hükümlere bağlamak, şer’î ve ilmî değil, hissî ve keyfîdir; belki de hasetle veya enaniyet-i ilmiyeyle ilgilidir.

Dayatılan resmî rejime karşı dönemindeki bütün ulema ve meşayıhtan daha ciddi ve net bir karşı duruş ortaya koyan allame ve dava adamı Üstad Bediüzzaman’ın, kitaplarda gözüne ilişen bazı sırlı tevafuklara kendisinin değil, etrafındaki hususiyle bazı sufi-meşrep talebelerinin ihtiyaçları vardı. Bunları, bir korku döneminde kuvve-i maneviyeyi takviye ve vesile-i şevk birer hediye-i ilahî saydı.

Bediüzzaman’ın hususiyle mahrem risalelerinde, bazı sufi-meşrep talebelerin ilgi ve ihtiyaçlarına binaen vesile-i şevk kastıyla ve dar dairede okumaları şartıyla kaydettiği, bazı tarihsel tevafukları ve rakamsal denk düşü(r)meleri, sanki ortada bir şirk ve dalalet konusu varmış gibi serrişte etmenin âlemi yoktur. Mü’minin Kur’an-ı Kerim’i açtığı bir anda, tam da ihtiyacı olan bir âyet-i kerimenin tevafuken karşısına çıkması ne kadar ilahî bir işaret ise, Bediüzzaman’ın mahrem risalelerde bazı işarî tevafuk çıkarımları da işte o kadar ilahî birer hediyedir. 

Büyük iman davası yanında bu tevafuk cilveleri, ‘gönül çerezleri’ veya ‘şekerlemeler’ mesabesindedir, Nur Mesleği’nin kurucu değerleri değillerdir. Mahrem risalelerdeki tevafukların bir mahremiyeti vardır, ağyarın diline düşerse, ayağa düşer. Nur Dairesi’nde harîm-i hareme mahrem olanlar için bunlar, kalbî, hissî zevkî ve şevkî bahislerdir; başkalarına açılmaları, tartışmaya açılmalarıdır. İlmî bahisler olmadığı için, münazaraya mevzu da olamazlar. Oldurulursa, haksız eleştiri, itiraz ve reddiyelerin çıkması kaçınılmaz olur.