Risale-i Nurda adalet üzerine çok bahis var. Kişinin ve toplumun hukuku ile alâkalı öncelikle adalet-i mahza üzerinde durulmuştur. Adalet-i mahzanın mümkün olmadığı yerde, adalet-i izafiyeye cevaz verildiği söylenmiştir. “Birisinin hatası ile başkası mesul olmaz” ayetinin ikazı ile mazlumun hukukunun önemli olduğunu çok yerde ifade etmiştir. Dahası o dönemde işlenilen bütün zulümlere karşı çıkmıştır.

Üstadımız o zamanki işlenilen zulümlere karşı çıkmakla beraber, o işlenilen zulümleri, zulmedenleri, mağdurları hayatına, Risale-i Nura çok fazla almamıştır. Yanına gelen talebelerle, yaptığı sohbetlerde, yazdığı Risalelerde buna fazla yer vermemiştir.

Tek partinin en zulümlü döneminde, binlerce zulümler işlenmiş, yüz binlerce mazlum var. Üstadımız bu zulümlere karşı çıkmakla birlikte, Şeyh Said hadisesi, İstiklal Mahkemeleri, İskilipli Atıf hocanın asılması, şapka için idam edilenler, Dersim katliamı ve daha nice zulümler, Risale-i Nur’da, Üstadımızın hayatında ayrıntısıyla fazla yer almamıştır. 

Bunları sürekli gündemine alarak, işi ümitsizliğe, dahası işi siyasî mücadeleye, mübarezeye, kavgaya vardırmamıştır. Çünkü, bunun sonunun, yeni zulümler, yeni mazlumiyetler, daha fazla zararlar olduğunu görmüştür. Daha da önemlisi, onları fazla gündemine alarak, kendi davasının gölgelenmesini, yanlış anlaşılmasını, ikinci üçüncü sıraya düşmesini istememiştir. 

Ayrıca, toplumda yaşanılan birçok mazlumiyetlerin gerisinde bazen yanlış metodlar, menfîhareketler var. Bunları çok fazla gündemine taşıdığında, menfî hareket edenlerle, onların yanlış metodları ile çok fazla yan yana durduğunda, bedel ödediğinde, artık kendi davan, kendi hizmetlerin değil, başkalarının yanlış davası görülmeye başlar. 

Bunda ne var, bu suç değil denilemez. Alev Alatlı, yapılan yasal olsa bile, bu helâl olmayabilir demişti. Bu, bizim için de geçerli. Davan açısından yanlış olan birşey, yasal olarak doğru olsa bile, yapılanlar kendi davana zarar veriyorsa, bu bizim için doğru olmaz.

Üstadımız, Şeyh Said meselesinde işlenilen zulümleri söylerken, aynı zamanda Şeyh Said'in metod olarak yanlış yaptığını ısrarla söylemiştir. Böylece, menfî hareket edenler ile arasına kalın çizgiler çekerek, kendi müsbet hizmet hareketini korumuştur. Başkalarının yanlışlarının bedelini, kendi talebelerine, kendi hizmetine ödetmemiştir. 

Daha da önemlisi, Üstadımızın temellerini attığı bu hizmet hareketi, iman-Kur'ân hareketidir, tevhid hareketidir. Kur'an'ın dört esasından birisi olan adalet, tevhid ile bağlantılıdır. Bir toplumda tevhid zayıflamışsa, adaleti sağlamak zorlaşır.

Adalette ciddi sıkıntıları yaşandığı ortada. Makul ölçülerde adaletsizliğe karşı çıkılmalı. Ancak, Devletle mübareze ederek, menfî hareket ederek, kendi hizmetlerine zarar verecek şekilde bu iş olmaz.  

Son senelerde, insanların birçoğu niye Risale-i Nurdan uzak duruyor, bunu sorgulamak gerekir. Niye insanlar, Üstadımızın müsbet hareketi ile, başkalarının menfî hareketini karıştırıyor, buna nelerin sebep olduğunu görmelidir. Buna bir şekilde sebep olanların, düşmanın veremeyeceği zararı vereceği aşikardır.

Bizlere düşen öncelikle, Risale-i Nur'un hukukunu, hakikatini, hizmet metodunu korumak olmalı. Bunun için değil yanlış olan karışık işleri, bazen doğru gibi görünen şeyleri dahi terk etmek gerekir. Yapılan şey doğru gibi görünse de, Risale-i Nurun alet edilme ve zarar görme tehlikesi varsa, ondan da uzak durmalıdır.

Bunun için de eserleri ortak akıl ile okumak gerekir. Yoksa, eserler tarafgirane okunsa, bu, eserler bana ne diyordan çok, kendi kabullerini eserlere tasdik ettirmek için olduğunda, bu fayda vermez.