Zira hastaların geceleri, gündüzünden uzundur. Bilebildiğim şu ki, dostum, değer verdiğim insan ve vazgeçilmez arkadaşım ibadetin tiryakisi, Mevlâ’sının bendesi.

Eminim ki, orada, gözünü tekrar hayata açtığı an ilk düşündüğü şey, namaz olmuştur.

Evet, evet namaz… “Namaz dinin direği” 1 olduğu gibi, ahirette sorulacak ilk amel. Hem, zimmetli bir ibadet!

Dünya şartlarında, askere, elindeki tüfeğin sorumluluğu neyse; mü’min için de, mükellef olduğu namaz o.

Dervişin fikri neyse, zikri de o olurmuş. 

Bu cümleden olarak, bakınız, can dostum bulunduğu yerde, hasta yatağında ne duygular taşımış, ezasını, hangi ruhla yaşamış: “En zor zamanda, güç şartlar altında vaktin çıkmasına bir dakika kala bile olsa beni o namaza yetiştirdin mi?

“Yetiştirdin.

“Huzura aldın mı?

“Aldın.

“Senin bana Rab oluşun, bana şeref, onur, sevinç olarak yeter…”

Aman Allah’ım! Bu nasıl bir ruh hâleti, ne samimî tevekkül?

Zaten onun üstadı da; “Yâ Bâkî, madem Sen bâkisin, yeter. Her şeye bedelsin. Madem Sen varsın, her şey var” 2 demiyor mu?

Biliyor ki, “Rezzak ismi açlığı iktiza ettiği gibi, Şâfî ismi de hastalığı iktiza ediyor.” Aksi hâlde, “Yeknesak istirahat döşeğindeki hayat, hayr-ı mahz olan vücuttan ziyade, şerr-i mahz olan ademe yakındır ve ona gider.” 3

Var eden, O; veren, O.

“Mülkün mâliki (sahibi), mülkünde dilediği gibi tasarruf eder.” 4 Memlûke düşen, sabretmek; Efendisinin rızası dairesinde hareket etmektir.

Hastamız, Risale-i Nurlar’dan haberdar olduğu; dolayısıyla, bu hakikatleri bildiği için gönlü ferah, kalbi mutmain olarak bel bağlamış Rabbine. Ne gam. Kuru ağaçlara can veren Allah’ım, elbet, ona da hakkında en hayırlı şifaları lütfeder; yaseminler eşliğinde, evine avdet eder.  

Biliyoruz ve o da biliyor ki, hayatta yaşananlar her hâl üzere imtihan. Sağlıklı günlerimizde ihmal ettiğimiz, yapmadığımız çok şey var. İşte, hastalıklar, musîbetler bunları ihtar eder.

Hüşyâr olan kimseler, bu manayı fark eder.

Dipnotlar:

1- Tirmizî, İmân, 8.

2- Said Nursî, Lem’alar, 21.

3- Age., 16.

4- Age., 16.