Hz. Mus’ab bin Umeyr’in (ra) yeğeni...
Müslüman olmadan önce, Uhud Savaşı’nda Müslümanlar tarafından öldürülen babasının intikamıyla yanıp tutuşan, planlar kurup hileler arayan Hz. Şeybe... İntikam ateşi ancak Resulullah’ı (asm) öldürmekle son bulacağına inanıyordu!
Huneyn Savaşı’nda fırsatlar kollasa da emeline ulaşamayacaktı. Resulullah (asm) atından indiğinde sağından yanaşacak, fakat Hz. Abbas’ı görecek, solundan yaklaşacak bu kez de Ebû Süfyan bin Haris’i görecekti. Geri çekilip tekrar bir fırsat bulup Resulullah’a (asm) arkadan yaklaştı. Yaklaştı yaklaşmasına ama kılıcını kaldırıp vurmak üzereyken kendisini yakan bir ateş sardı. O zaman anladı Resulullah’ı (asm) öldürmenin mümkün olmayacağını... Efendimiz (asm) ona dönüp: “Ey Şeybe! Bana doğru yaklaş” dedi. Evet biraz önce Kâinatın Efendisini (asm) öldürmek isterken, buna cesareti varken, şimdi tit tir titriyordu ve az sonra o mis kokan mübarek eller onun göğsüne değecekti... Resulullah (asm) Hz. Şeybe’nin kalbine dokundu ve “Allahım, bundan şeytanın desisesini gider” diye duâda bulundu. Hz. Şeybe için o an, ondan (asm) daha sevgili yoktu. Resûl (asm) göğse dokunup duâ ederde o kalp nasıl iman nuruyla dolmazdı ki...
Artık müşrik Şeybe gitti, yerine mü’min Şeybe gelmişti. Hz. Şeybe Müslüman olmuştu. Sevinçliydi, mutluydu. Evet Şeybe Müslüman olduğuna göre müşriklere karşı savaşmalıydı. Hevazin kabilesiyle şevk ve heyecanla, Resulullah’ı (asm) korumak için savaştı...
Güçlü bir imana sahipti. Cahiliye devrinde yaptıklarını hatırladıkça Resûlullah’tan (asm) affı için duâ istiyordu.
Zaman geçiyordu ve Resûlullah (asm) tarafından görevlendirilmişti. O Hacibü’l-Kâbe olacaktı. Kâbenin anahtarı ona verilmişti, Kâbe’nin teşrifatçısı oldu.
Vefat edinceye kadar İslâmın kudsî hakikatlerini yaşadı ve onlar için mücadele etti.
Allah ondan razı olsun.
(Yararlanılan kaynak: Sahabeler Ansiklopedisi)