Öncelikle yeni çıkan romanınız “Yüreğim Toroslarda Kaldı” hayırlı olsun. Sizi kısaca tanıyabilir miyiz, kimdir Zekeriya Efiloğlu?

Ordu İlinin Akkuş ilçesinde doğdum. Şanlıurfa’nın Halfeti ilçesindeki Hilalli İlköğretim Okulu’nda öğretmenlik hayatına başladım. Daha sonra Şanlıurfa’nın Birecik ilçesinde Yunus Emre İlkokulu ve 100. Yıl İlkokulu’nda, Gaziantep’te ise Şehit Karayılan İlköğretim Okulu’nda öğretmenlik, Fatih Sultan Mehmet İlköğretim Okulunda müdürlük görevinde bulundum. 2011 yılında Ahmet Yesevi Üniversitesi Eğitim Yönetimi ve Denetimi Alanında Yüksek Lisans yaptım. Bir eğitim sendikasının uzun yıllar Şube Başkanlığı görevinde bulundum. Gaziantep yerel gazetelerinden Metropol Gazetesinde köşe yazarlığı yaptım. Şu an Gaziantep Şahinbey Gülşen Batar Anadolu Lisesi’nde Okul Müdürü olarak görev yapmaktayım ve ayrıca da Türkiye Yazarlar Birliği Gaziantep Kurucu Başkanlığı yaptım. 3 şiir yarışmasına katılan şiirleri de kitaplaştırdım. Bunlar sırasıyla: Yapraktaki Damlalar, Bir Şiirdir Öğretmen, Sana Emanet’dir. Evli ve üç çocuk babasıyım.

“Eğitim Her Kapıyı Açar” adlı kitabınızın daha çok öğretmenlere yönelik  olduğunu görmekteyim. Bir çok kitap öğrenci ve velilere yönelik olurken sizin bu kitapla öğretmenlere seslenmenizin sebebi nedir?
Aslında sadece öğretmenlere dönük bir kitap değil. Veliler, öğrenciler de işin içinde. Bu üç unsuru birlikte düşünerek yazdım. Çünkü eğitim bu üç unsurun birlikte çalışmasıyla şekillenen bir olgu. İlişkiler iyi olursa meyve de o denli güzel olacaktır elbette…

 Ev ödevlerini yapmakta çocuklar sıkılıyor, gevşeklik gösteriyorlar. Ödevlerin istekle yapılabilmesi konusunda neler önerirsiniz?
Ev ödevi bir çocuk için tam bir eziyettir. Bunu zevkli ve keyifli bir hale getirmek ve ardından alışkanlık yapmasını sağlamak gerekir. Ancak öncelikle sevdirmek çok önemli. Annelerin ancak özellikle babaların ev ödevlerinde çocukların yanlarında olması gerekmektedir. Çünkü çocuklar daha ziyade babanın yönlendirmeleriyle şekillenirler ve babanın ilgisi çok önemlidir. Bazı anne babalar biz anlamıyoruz diyorlar. Mesele anlama meselesi değil ilgi meselesidir. Onlar ödev yaparken televizyon izlememek ödevlerin önemi konusunda çocuğa daha doğru mesajı verecektir.

Kitabınızda “Eğitim, eğriyi kırmadan doğrultma sanatıdır” sözü geçmekte. Peki, bunu nasıl başarırız?
Burada tavır çok önemlidir. Eğer bir yanlışı nasıl düzelteceğinizi bilmezseniz o yanlışa bir yanlış da siz eklemiş olursunuz. Eğitimin öznesi olan öğretmenin burada göstereceği tavır ve davranışlar bu şekillenmenin ne yöne olacağını belirleyecektir. Bir çok dersin sevdirilmesinde, eğitimin yönünün belirlenmesinde, olumsuz davranışların düzeltilmesinde öğretmenin göstereceği sevgi ve sabır çok önemli yer tutacaktır. İşte bu eğriyi kırmadan düzeltmek şartsız sevgi ve sınırsız saygıyla gerçekleşecek bir durumdur…

 İdeal öğretmen ve öğrenci nasıl olmalıdır?
Bir çocuk, öğretmenini seviyorsa ve onun anlattıklarından bir şeyler anlıyorsa o zaman çocuk ideal öğretmenini bulmuştur. Öğretmenler de insandır ve hata yapabilir. Öğretmen kaf dağının ardında veya uzaklarda değil;  mümkün olduğu kadar öğrencinin yanında olmalıdır. Ona bunu hissettirmelidir. Ve öğrencisini sevmelidir, gerçekten ve yürekten. Sevmenin iksir olduğunu ve zorlukları kolay ettiğini görerek, ona umudu, sevgiyi, saygıyı ve paylaşmayı aşılamalıdır. Hayata karşı direnmeyi, haksızlıklarla mücadele etmeyi, yeni ufuklar açmayı öğretmelidir. Umutlarımızı, hayallerimizi, duygularımızı ve bizi yutan hayata karşı direnmeyi öğretmelidir. Aşkın, nefretin, bütün zıtlıkların ve acıların içimizi yakan acısıyla savaşmayı öğretmelidir. “Affetmenin ve unutmanın iyi insanların intikamı olduğunu”, hatadan dönebilecek kadar güçlü olmayı, yanlış yaptığında özür dileyebilmeyi, hep sevgiden yana tavır koymayı, saygının her ne şekilde olunursa olunsun herkese karşı teklifsiz uygulanması gerektiğini öğretmelidir. Kısacası, insan olmayı ve insan kalmayı öğretmelidir öğrencisine. En büyük yatırım o değil mi zaten? Kitapta uzun uzun bahsettiğim için bu kadarı kâfidir diye düşünüyorum…

 Sizce eğitim nasıl olmalı. Siz bir eğitimci olarak, eğitim sisteminden memnun musunuz?
Eğitim meselesi uzun mesele. Anlatmakla bitmez. Eğitim sistemi için herkes bir şeyler söylemiştir. Ben de şunu söylemek istiyorum. Sistem ne olursa olsun en az değişen ve belirli bir plan dahilinde olanı makbuldür. Çok sık değişiklikler oluyor ve bu da eğitimi derinden etkiliyor… Sistemden memnun olup olmamaktan öte bize düşen en güzel bir biçimde onu uygulamaktır.

 2013-2014 öğretim yılına başlamaktayız. Öğrenci ve velilere neler söylemek istersiniz?
Öğrenciler için şunu söylemek isterim. Başaranlarla başaramayanlar arasında harcadıkları çaba ve emek açısından çok fazla bir fark yoktur. Başarılı olanlar sadece vazgeçmedikleri için başarmışlardır. O yüzden yılmadan, usanmadan çalışmaya gayret göstersinler eminim ki başarılı olacaklardır… Veliler için de her ne olursa olsun çocuklarının yanında yer alsınlar, onları başkalarıyla kıyaslamasınlar, iyi örnek olsunlar ve onlarla zaman geçirsinler. Çocuklarına ulaşılabilir, elde edilebilir hedefler göstersinler. Bu hedeflere ulaşabilmek için neler yapılması gerektiğini kendisine sık sık hatırlatsınlar. Yaptığı her olumlu çalışma, aştığı her basamak için onu tebrik etsinler. Çocuğun onlardan ne istediğini bilmesini sağlasınlar. Bu çocuklarına alternatif davranışları öğrenmesi için bir şans verecektir. Meselâ; “Sınıfın birincisi sen olmalısın, çünkü başarılı öğrencileri herkes sever” şeklinde bir açıklama yapılmalıdır. İstekleri ona açıkça belirtmek, ondan ne istediğini anlamasını kolaylaştıracaktır. Sorularını öğrenmek istediklerini cevaplamaya gayret gösterin. Bilmeseniz bile göstereceğiniz gayret, olumlu bir güdüleme sağlayacaktır. “Çekil git başımda. Bugün zaten çok yorgunum. Boyundan büyük işlere karışma” gibi cevaplar vermesinler.

Teşekkür eder yeni eğitim yılının hayırlı olmasını dilerim..
Ben de teşekkür ederim…