Bir mevsim ardından gelen mevsimi sessizce izler. Hissettiğimiz, nefes aldığımız ve şahit olduğumuz kaçıncı mevsimdeyiz? İnsan hiç farkında olmadan her saat, her dakika ve her an bir sona yaklaşır. İnsan, bu hayatta bir yolcudur. Adım adım bir sona, bir sonsuzluğa yürür. Hiç şüphesiz ki bu alemdeki son, sonsuz bir hayatın mucizesidir Faniden bakiye en kadim mühürdür. 

Bediuzzaman hazretleri; “İnsan bir yolcudur. Sabavetten gençliğe, gençlikten ihtiyarlığa, ihtiyarlıktan kabre, kabirden haşre, haşirden ebede kadar yolculuğu devam eder” ifadesinin kullanır. İnsan, bu fani alemde bir yolcu ise, hayat yürüdüğü bu meşakkatli, ağır, bazen uzun zemheri gecelere, bazen güneşe ve yıldızlara şahit olduğu yoldur. Hayat, bilinmezlikler ile örülü bir sırdır.

İnsan en çok sır ile sınanır. Sınandıkça sabreder, sabredikçe alemlerin rabbine sığınır ve teslim olur. İnsan hayatta defalarca kez imtihan çemberine geçer. Bir İbrahim (a.s) gibi teslim olur, bir Eyüp (a.s) gibi sabreder ve bazen bir Meyrem misali lâl olur. Hayat en zor, en karmaşık ve bir o kadar da en kıymetli bilinmeyen yoldur. İnsan için bilinmeyene yürümek ağır bir imtihan sırıdır. Atılan her adım, bazen meşakkati, bazen arafın ve bazen bir mucizenin kapısını aralar. 

İnsan beklediğini ve kendini bekleyeni bilemez. Ve hiçbir şeyi önceden bilmek mümkün değildir. Hayat bilinmeyene yürümektir. Atılıp atılmayacağı belirsiz olan bir adım insanın belki duasında saklıdır. Sonunu bilmeden yürüdüğümüz yollar ile sonsuz bir âleme çıkar. Belki de, bazen yürümek lâzımdır sadece. Asıl kıymetli olan yürümektir, sadece yürümek. Evet atılan adımlarımızın kime ve nereye çıkacağını bilemiyoruz. Korku ve umut arasında atılan adımlarımızda bir hayat yeşeriyor ve yetişiyor. Yürüdüğümüz yolda zifiri karanlıkta kaybolmakta var, siyah bir gecede Şimal yıldızının pusula yapmak da. Her siyah gece, muhakkak bir Şimal yıldızının aydınlığına şahit olur. Yıldızlar ise, geceye ardındaki güneşi müjdeler. 

Ve her karanlık muhakkak sineside bir pusula saklar. İnsanın pusulası kalbinde gizlenir. İnsan o pusula ile, kendini bulur, kendini bilir. Kendini bilen Rabbimizi bilir. Ve Rabbimizin bilen bir insan attığı adımlarını rıza-yı ilah-i üzere atar. Umutla, sabırla ve teslimiyetle attığımız adımlarımızın cennete vesile olması duasıyla.