İlkokul 4. sınıfta henüz.

Her ay yaptığım gibi, her yaşa hitap eden dergi grubumuzdaki bütün dergileri çocukların önüne bıraktım yine.

Normal olarak önce Can Kardeş’i aldı hemen eline. Kapaktaki Ümran’ın resmi çok dikkatini çekti. Aslında evimizde TV olmadığından, Suriyeli Ümran’dan habersizdi. Doğrusu, ona göstermenin, Ümran’ın o halinden haberdar etmenin 9 yaşındaki bir çocuğun psikolojine çok uygun olmayacağını düşünüyordum. Ama bizim göstermekten kaçındığımız, dünyayı şok eden o resim, bu sefer Can Kardeş’le onun dünyasına giriverdi ister istemez.

Can Kardeş’in kapağındaki “dünya üzerinde tahta oturmuş kral taçlı Ümran” resmini görünce sorular sıralandı hemen tabiî.

“Baba bu çocuk resmi ne böyle? Niye kral yapmışlar onu? Niye dünyanın üzerinde böyle oturuyor?...vs.”

Anlattım tabiî, ister istemez o videoyu da izlettim. Suçlu suçsuz ayırt etmeden havadan bombalanan bir ev ve içerisinden Ümran’la birlikte çıkarılan çocuklar... Üzüntüsünü yüzünden okumak mümkündü.

Sonrasında Genç Yorum dergisini eline aldığını fark ettim. Yine dikkatini çeken resimlere göz gezdiriyordu.

İbrahim Özdabak’ın “tek bir suçlu sebebiyle havadan bombalanarak içindeki diğer bütün insanlarla paramparça edilen gemi” karikatürü çok dikkatini çekti. Bir süre baktı, yazıyı okudu ve şöyle dedi:

“Baba bu ne böyle? Bir suçlu var diye bütün gemiyi bombalamak olur mu hiç?”

Peki ne yapsınlardı oğlum, diye sormak istedim...

Cevabı çok kısa ve net oldu:

“Çok kolay! Suçlu kimse, sniper (keskin nişancı) ile sadece onu vuracaklar. Böylelikle gemide olan diğerleri kurtulmuş olacak.”

Sadece sustum. Tebessümle baktım yüzüne.

Bir çocuk, zaman zaman şiddete teşvik ediyor diye bizim de eleştirdiğimiz bilgisayar oyunlarından ilham almış olacak ki muhtemelen, sniper ile vurmayı teklif edebilmişti. Hem de şiddet olmaması için, sadece suçlu olanı cezalandırmak için!

***

Şimdi düşünüyorum da, dünya ve ülke olarak adalette ne kadar “sniper (keskin nişancı)” olabiliyoruz? Ne kadar 12’den vurabiliyoruz? Ne kadar isabet edebiliyoruz? Suçluyu suçsuzu ne oranda ayırt edebiliyoruz?

Korkarım son günlerde, Özdabak’ın karikatüründe olduğu gibi, devlet olarak biz de bir kaç adamın hatası sebebiyle binlerce insanı suçsuz yere mağdur ediyoruz. Bir hatayı bin hata hükmüne çıkarabiliyoruz. Sırf aynı gemideler diye suçsuz olanların da haklarını çiğniyoruz.

Fakat bir şeyden daha endişe etmeye başladım artık. Aslında bu ülkede hepimiz aynı gemideyiz ve bu adaletsizlikler ile hep birlikte batıyoruz. Birkaç caninin hatası sebebiyle hukukun dışına çıkarak adalet gemisini komple batırdığımızda ise, bu kimlerin işine yarayacak ve neyi düzeltecek çok iyi düşünmemiz gerekiyor. Adalet müessesesi yara aldığında büyük tahribatlara yol açmayacak mı? Bu durumda topyekûn demokrasi, adalet ve hukuk gemimiz batmayacak mı? Ülke ve millet olarak kaybetmeyecek miyiz? Geri dönüşü çok zor toplumsal yaralara sebep olmayacak mıyız?

O halde kılı kırk yaralım, adalet terazisinde hassas olalım derim. Evet, yetkililer hep bu tür mesajlar veriyor, ama at izi ile it izi birbirine karıştıysa şayet, hukuk profesörü Hüseyin Hatemi’nin deyimiyle “Canavar iziyle davar izi karışınca izleri ayırmak ve ayrılamayanları canavar izi saymamak hukuk devletinin ödevidir” hassasiyetiyle hareket etmek gerekiyor.

Uzun lâfın kısası, sadece suçlular cezalandırılsın derim. Şüpheli bulunanların suçları sabit oluncaya kadar masum olduklarını bilelim. Onlara ve geride kalanlarına mağduriyet yaşatmadan, en önemli hakları olan savunma haklarını kusursuz bir şekilde sonuna kadar kullanabilmeleri temin edilsin. Ta ki -suçlu veya suçsuz- adalet tam tecelli etsin.

İnanın bundan biz kazanırız, ülke ve millet kazanır, dünya kazanır!