Çayımız daha bitmemişti ki ders zili çaldı. Havanın da güzel olduğu bu sonbahar gününde, bahçedeki öğrenciler; kimi yanındaki arkadaşıyla kimi de bir grup içerisinde konuşa konuşa sınıflarına doğru ilerliyorlardı. Bir dakika sonra bütün öğrenciler sınıflarında olacak, iki dakika sonra da öğretmenler…

Mesleğini çok büyük bir şevkle yaptığı her halinden belli olan müdür yardımcısıyla; muhabbetimizin kıvamını, insicamını ve tatlılığını bozmadan ikimiz de açık olan kapıdan etrafına neşe saçan öğrenci selini izliyorduk.

Bu arada ikimizin de gözüne, bu kalabalığın içinden koltuk değnekleriyle ilerleyen bir erkek öğrenci ilişti. Üst sınıflardan birine çıkmak üzere merdivenin başına doğru yavaş bir şekilde, koltuk değneklerinden kuvvet alarak yürüyordu.

Sohbeti bıçak gibi kesen müdür yardımcısı saniyelik bir refleksle kapının önüne çıkarak, koltuk değnekli çocuğa; “Bakar mısın? Sınıfın nerede?” diye seslendi. Çocuk; sesi duydu, sonra da müdür yardımcısına doğru koltuk değnekleriyle bir iki hamle yaptıktan sonra, sınıfını söyledi, üçüncü kattaydı. Müdür yardımcısı; “Nasıl inip çıkıyorsun sen her teneffüste merdivenleri?” Çocuk; “İnip çıkıyorum, bazen zorlanırsam bazı arkadaşlardan yardım alıyorum. Bazen de teneffüse çıkmıyorum öğretmenim.” dedi.

Müdür yardımcısı; “Öyle olmaz. Neden daha önce gelmedin bana? Sen bekle bakayım” dedi. Müdür yardımcısı, hem çok üzüldü hem de yüzünde kızgınlık ifadesi vardı. Kızgınlığın çoğu kendisine idi. Neden bunu daha önce fark edememişti ya da haberdar olamamıştı?

Bu arada öğretmen zili de çalmış, sınıflarda dersler işlenmeye başlamak üzere. Öğrenciyi odasında, benim yanımda oturttu ve sınıflara girip çıkması bir oldu. Zemin kattaki bir sınıfı üçüncü kata, oradaki bir sınıfı da zemin kattaki boşalan sınıfa taşıtarak yer değiştirtti. Bütün iş en fazla on dakika sürdü. Geldi, çocuğu zemin kattaki yeni sınıfına götürüp “İşte sınıfın burası. Artık merdivenlerden inme çıkma problemin olmayacak. Üst katlarda bir işin olduğunda, yardıma ihtiyacın olursa, gel bana söyle.” Öğretmene ve sınıfa iyi dersler diledikten sonra odasına geri döndü. Bu andan itibaren dünyalar bu koltuk değnekli öğrencinin olmuştu. Sevinçten adeta kanatlanmıştı. Büyük bir sıkıntıdan kurtulmuş, bundan sonra rahat bir şekilde derslerine girip çıkacaktı.

Odasına gelip yerine geçen müdür yardımcısı, daha önce bunu fark edememiş olmanın vicdanî rahatsızlığını yaşamaya devam ediyordu. Öğrenci kayıtlarını kendisi yapmamıştı. O sınıfın derslerine de girmiyordu. “Keşke daha önce bilgim olsaydı.” diye söylenip durdu.

Rahat bir nefes aldıktan sonra bana; “Nerde kalmıştık?” diye sordu. Nerde kaldığımızın bir önemi yoktu artık. Ben şahit olduğum bu örnek hadise karşısında, ne diyeceğimi bilemedim, o öğrenciden daha fazla sevinç duydum. Çok gururlanmıştım böyle bir hassasiyete sahip öğretmenlerimiz olduğu için…

Hadi diyelim ki; o öğrenciyi kaydeden zemin katta bir sınıf ayarlamayı düşünemedi. Pekâlâ; o zamana kadar -nöbetçi öğretmenler dahil- bu sınıfın derslerine giren onlarca öğretmenden bu durumun vehametini fark edemedi? 

Ne oldu? Sınıfların değiştirilmesi, okula çok mu büyük bir maliyet getirdi? Sınıfların yerlerinin değiştirilmesi; Millî Eğitim Bakanlığı’ndan görüş alınmasını mı gerektiriyormuş?

Hayır, hiçbiri…

Demek ki iyi bir eğitimci, sadece; fiziği, kimyayı ya da matematiği iyi anlatan demek değilmiş. Selâm olsun, öğretmenliğin kutsiyetini tam manasıyla kavramış yiğit eğitimcilere…