Bütün dalaletler, bütün küfürler, bütün sefihâne haller insan ve insan için musibetli, belalı, zararlı ve faydasız bir perdedir.
Hayata ve vücudî her şeye perde olan bu hallerin birinci kaynağı ve çıkış noktası imansız, inançsızlık ve itikatsızlıktır.
Bakış açısı, eskilerin tabiriyle nazar-ı hususi her insana göre değil ancak insanlara perde olan bu imansızlık fikir, düşünce ve halleri ile değişir, gelişir, yayılır ve neticeye varır.
İnsanın kendisi bilinip tanınmalıdır. Hemde çok iyi bilinmeli, anlaşılmalı ve tatbikata, uygulamaya koyacak şekilde öğrenilmeli, kuvvetlendirilmelidir. Yani iman var ama taklitten öteye, ecdad imanıyla övünmekten beriye hiçbir şeye deva, ilaç ve kurtuluş sebebi olamamaktadır.
O zaman ne lazım? Tahkiki iman. Hem de daha gelişmiş, daha da takip edilmiş, ayrıntılarına kadar elde edilmiş tahkiki iman halleri.
İlmelyakin, aynalyakin, hakkalyakin halleri ve mertebeleri bu ahir zamanda ancak bizlere kuvvetli bir iman sahibiyiz dedirtirebiliriz.
İşte şu halleri ile elde edilmiş bir taklidî iman sahiplerine şeytan, nefis ve belalı musibetler perde olamazlar ve sahiplerini mağlup edip sırat-ı mustakimden saptıramazlar.
Bizlere hakikati gören gözler lazım ta ki vehmimizin önüne geçerek; nihayet derecede şefkatli, merhametli, bizlere acıyan, inayet eden, kudretli, haşmetli bir zat-ı raiyetperverin rahmet ve sonsuz sahipliğine kendimizi bırakalım, teslim olalım ve huzuru, saadeti, bereketi, mağfireti görelim inşallah.