Sahtekar, riyakar ve kaypak adamlar şimdi küfür dünyasının başrollerini oynadığı gibi; iman, Kur’an, İslamiyet hizmetkarlığında da hodfuruş, hodperest, hodendiş/kendisini beğenen, öğünen ve yalnız kendisi için endişe duyan, insanlar meydan-ı ilanat ve reklamı da arkalarına almışlar dolu dizgin gidiyorlar.

İhlas, sadakat, tesanüd, uhuvvet, aşk ve şevk okunup, öğrenilip bir kenara koymak için yoktur. Ancak ve ancak yaşamak, hayatta tatbik etmek için vardır. Amma velakin bütün bunlar sadece ve sadece Allah rızası için hayatın gerçekleri tahtında gösterilmelidir.

Eğer bir kudsi işin; güzellikleri, iyilikleri, faydaları, tesirleri ve neticeleri içimizde yer etmiş, karışık tatlı neticeler vermeye başlamışsa o yapılan işlere niyet ve eksiklikler isnat ederek hedef teşkil ettirirsek büyük zararlara kapı açmış oluruz ve mesuliyet altına gireriz.

Eğer bir fertte, bir şahısta, bir hizmet adamında, bir hademe-i Kur’aniyede ve imaniyede bir marifet bir kabiliyet bir harika fiil ve faaliyet varsa turabinde kalsın. Ta ki her şeyin, fiillerin ve faaliyetlerin en büyük takdir edicisi ve mükafatlandırıcısı Cenab-ı Hakkın nazarında  neşv ü nema bulsun ortaya çıksın… Rabbimizin bu tarz teveccühü ve ihsanı o şahsa da, o ferde de, bütün o cemaate de yeter de artar bile.

Hedefimiz daima Rabbimizin takdiri ve nazarı olmalıdır ki çeşit çeşit tatlı neticeleri hem bizi, hem de başkalarını güldürsün, sevinçlere ve mesruriyete mazhar ve muhatap eylesin. Yoksa halimiz benzeye benzeye; karışık, acı ve ekşi, işe yaramayan fakat kendisini beğenilen nimetler arasına sokanlara benzer.

Esas olan hakikatların çıplak ve yalın halinde kabullenilmesi, okunması, okutulması ve anlaşılmasıdır. Bizler de elimizden geldiği kadar bu hakikatlerin anlaşılması ve yaşanması için hamiyetimizi, ümidimizi, aşkımızı ve şevkimizi sarf etmeliyiz. Bu yolda; iman, Kur’an ve İslamiyet yolunda her şeyimizi de feda etsek, versek yine de azdır.