11 Mart 1909

Hakikat

26 Şubat 1324, Volkan, Sayı: 70, Sayfa: 3.

Biz “Kàlû belâ”dan cemiyet-i Muhammedîde (asm) dâhiliz. Cihetü’l-vahdet-i ittihadımız tevhiddir. Peyman ve yeminimiz imandır. Madem ki muvahhidiz; müttehidiz.

Her bir mü’min i’lâ-yı kelimetullah ile mükelleftir. Bu zamanda en büyük sebebi, maddeten terakkî etmektir. Zira ecnebîler fünun ve sanayi silâhıyla bizi istibdad-ı manevîleri altında eziyorlar. Biz de fen ve sanat silâhıyla, i’lâ-yı kelimetullahın en müthiş düşmanı olan cehil ve fakr ve ihtilâf-ı efkâra cihad edeceğiz.

Amma cihad-ı haricîyi Şeriat-ı Garranın berâhin-i kàtıasının elmas kılıçlarına havale edeceğiz. Zira medenîlere galebe çalmak ikna iledir, söz anlamayan vahşîler gibi icbar ile değildir. Biz muhabbet fedaîleriyiz; husûmete vaktimiz yoktur.

Cumhuriyet ki (HÂŞİYE) adalet ve meşveret ve kanunda inhisar-ı kuvvetten ibarettir. On üç asır evvel Şeriat-ı Garra teessüs ettiğinden, ahkâmda Avrupa’ya dilencilik etmek, din-i İslâm’a büyük bir cinayettir ve şimale müteveccihen namaz kılmak gibidir.

Kuvvet kanunda olmalı. Yoksa istibdat tevzî olunmuş olur.  “İnnallâhe hüve’l-kaviyyü’l-metîn” [Muhakkak ki Allah sonsuz güç ve kudret sahibidir] hâkim ve âmir-i vicdanî olmalı. O da marifet-i tam ve medeniyet-i âmm veyahut din-i İslâm namıyla olmalı. Yoksa istibdat daima hükümferma olacaktır.

İttifak hüdâdadır, hevâda ve heveste değil.

İnsanlar hür oldular, ama yine abdullahtırlar. Her şey hür oldu; Şeriat da hürdür, Meşrûtiyet de. Mesâil-i Şeriatı rüşvet vermeyeceğiz. Başkasının kusuru insanın kusuruna senet ve özür olamaz.

Yeis mâni-i herkemâldir. “Neme lâzım, başkası düşünsün” istibdadın yadigârıdır.

Bu cümlelerin mabeynini rabtedecek olan mukaddematı, Türkçe bilmediğim için mütâliînin fikirlerine havale ediyorum.

Said Nursî

HÂŞİYE: O zaman “Meşrutiyet,” şimdi o kelime yerine “Cumhuriyet” konulmuş.

Eski Said Dönemi Eserleri, s. 45

LÛ­GAT­ÇE:

abdullah: Allah’ın kulu.

âmir-i vicdanî: Vicdana emreden, vicdanı çalıştıran; vicdanın emredici olması.

berâhin-i kàtıa: Kesin deliller.

cihetü’l-vahdet-i ittihad: Birlik yönü.

ihtilâf-ı efkâr: Fikir ayrılıkları, anlaşmazlıkları.

inhisar-ı kuvvet: Kuvveti tek elde bulundurma.

mesâil-i Şeriat: Şeriatın meseleleri.

muvahhid: Allah’ın varlığına ve birliğine inanan.

mütâliîn: Okuyanlar, okuyuyup inceleyenler.

müttehid: Birleşmiş, birlik olmuş.

peyman: Yemin, and.

tevzî olunmak: Dağıtılmak.