İşte şimdi gizli münafıklar, Vehhabîlik damarıyla, en ziyade İslâmiyeti ve hakikat-i Kur’âniyeyi muhafazaya memur ve mükellef olan bir kısım hocaları elde edip, ehl-i hakikati Alevîlikle itham etmekle birbiri aleyhinde istimal ederek dehşetli bir darbeyi İslâmiyete vurmaya çalışanlar meydanda geziyorlar. Sen de bir parçasını mektubunda yazıyorsun. Hatta sen de biliyorsun; benim ve Risale-i Nur’un aleyhinde istimal edilen en tesirli vasıtayı hocalardan bulmuşlar.
Şimdi Haremeyn-i Şerifeyn’e hükmeden Vehhabîler ve meşhur dehşetli dâhîlerden İbnü’t-Teymiye ve İbnü’l-Kayyim-i Cevzî’nin pek acib ve cazibedar eserleri İstanbul’da çoktan beri hocaların eline geçmesiyle, hususan evliyalar aleyhinde ve bir derece bid’alara müsaadekâr meşreblerini kendilerine perde yapmak isteyen, bid’alara bulaşmış bir kısım hocalar, sizin, muhabbet-i Âl-i Beytten gelen ve şimdi izharı lâzım olmayan içtihadınızı vesile ederek hem sana, hem Nur Şakirdlerine darbe vurabilirler. Madem zemmetmemek ve tekfir etmemekte bir emr-i şer’î yok, fakat zemde ve tekfirde hükm-ü şer’î var. Zem ve tekfir, eğer haksız olsa, büyük zararı var; eğer haklı ise, hiç hayır ve sevap yok. Çünkü tekfire ve zemme müstahak hadsizdir. Fakat zemmetmemek, tekfir etmemekte hiçbir hükm-ü şer’î yok, hiç zararı da yok.
İşte bu hakikat içindir ki, ehl-i hakikat, başta Eimme-i Erbaa ve Ehl-i Beyt’in Eimme-i İsna Aşer olarak Ehl-i Sünnet, mezkûr hakikate müstenid olan kanun-u kudsiyeyi kendilerine rehber edip, İslâmlar içinde o eski zaman fitnelerinden medar-ı bahis ve münakaşa etmeyi caiz görmemişler, “Menfaatsiz, zararı var” demişler.
Emirdağ Lahikası, Y.A.N.-2024, 151. Mektup, s. 239
LÛGATÇE:
bid’a: dinin aslına uymayan âdet ve uygulamalar.
Eimme-i Erbaa: dört imam; Ebu Hanife, Şafiî, Malikî, Hanbelî.
Eimme-i İsna Aşer: on iki imam.
Haremeyn-i Şerifeyn: iki mukaddes şehir, Mekke ve Medine.
muhabbet-i Âl-i Beyt: Âl-i Beyt sevgisi, Peygamberimizin ailesi ve neslinden gelenlere gösterilen sevgi.
tekfir: birini küfürle suçlama; bir kimseyi yaptığı bir işten veya bir sözden dolayı kâfir sayma.
Vehhabîlik: Muhammed bin Abdülvehhab tarafından 18. asırda meydana getirilen, İslâmî bazı meselelerde ifrat eden mezhep; bu mezhebe bağlı olmak.
zem: yerme, kınama, ayıplama.