Günah lûgatte “Cezayı gerektiren amel. Dine aykırı olan iş. Allah’ın emirlerine uymayan hareket. Cenâb-ı Hakk’ın emir ve yasaklarına aykırı söz ve davranışların din açısından suç sayılması.” gibi mânâlara gelmektedir. Günahlar, bu fânî dünyaya imtihan için gönderilen insanın önündeki en büyük mânevî engel ve badirelerden biridir. Çünkü Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin tarifine göre “Günahlar, hayat-ı ebediyede daimî hastalıklardır; hayat-ı dünyevîyede dahi kalp, vicdan, ruh için mânevî hastalıklardır.” Bu yüzden “işlediğimiz her bir günah, kafamıza giren her bir şüphe, kalp ve ruhumuza yaralar açar.” Bu sebeple mânen hasta olan insanın, günahlardan gelen yaralar ve yaralardan hâsıl olan vesveseler ve şüpheler îman mahâlli olan kalbin bâtınına ilişip îmanı zedeler ve zayıflatır. Hatta o derece zayıflatır ki inkâra dahi sebebiyet verebilir. 

Çünkü Bediüzzaman Hazretleri “her bir günah içinde küfre (inkâra) gidecek bir yol” vardır buyurmaktadır. Helâket ve felâket asrı olan bu zamanda “her cihetle serbestçe insanı saran ve her biri bin yerden gelen ve hücum eden günahlara” sed çekilmezse eğer, bu günahlar “kalbe işleyip, siyahlandıra siyahlandıra tâ nur-u îmanı çıkarıncaya kadar katılaştırır. O günah, istiğfar ile çabuk imha edilmezse, kurt değil, belki küçük bir mânevî yılan olarak kalbi ısırıyor.”