Isparta Petrol seyahat işletmesinin bilet kesim yerinde gördüğüm bir yazı idi beni sevindiren. “Namaz vakitlerini yolcular şoföre söyleyeceklerdir.” mânâsında bir söz asılmıştı duvara! Yemek, tuvalet vb. gibi ihtiyaçlar için mola veren ama “namaz ihtiyacı” için mola vermeyen firmalardan çok çekmemiştik hani! Müslüman insanlar, ülkelerinde ibadetlerini yapamıyorlar, seyahat dolayısı ile! Etmek isteyenleri de uzun sözlü mücadeler ve maceralar bekliyor! (Aşağıda bazı yaşadıklarımı yazdım) Gerçi ağabeylerimizden öğrendiğimiz “Namaz için durun, yoksa beni münasip bir yerde indirin” sözü çoğu kez işe yaramıştı ama… Yine de seyahatlerde namazını kılmak isteyenleri mücadeleler bekler hep… O yüzden bu firmanın bu nazik düşüncesi beni çok mutlu kıldı! Firmayı tebrik ediyor ve Allah’tan emsalini çoğaltmasını niyaz ediyoruz!

Burada mı durayım, şimdi mi?
Sabah vakitlerinden birisi yine, yolculuk devam ediyor… Namaz vakti geçecek, muavin ise derin bir uykuda. Uyandırmaya çalıştım, nafile. Yorulmuş garip besbelli. Baktım muavinden medet yok, kendim gittim şoför mahalline. Uzun ince ve dalgalı yollarda yaylana yaylana giden ve koltuğu kaplamış iri cüsseli şoförün yanına yaklaştım. “Sabah namazı için durabilir misiniz, geçecek de!” dedim. Şoför garip bir cevap verdi biraz hiddetle! “Burada mı durayım, şimdi mi?” “Yok mübarek adam, uygun bir yerde.” Hâlâ düşünüyorum, “Namaz geçiyor” deyince yolun orta yerinde durmasını mı istediğimi sandı da öyle garip cevap verdi :)

Bazıları da duruyor da tutturamıyor!
Sabah namazı vakti yine. Namaz kılmam gerektiğini söylüyorum. Uygun bir petrol istasyonunda duracaklarını söylüyorlar! Durdular, ama ne duruş! Ne abdesthane ne de mescid var burada! Allah’tan orada çalışanlara rica ettim de abdest alıp namaz kılacak bir yer gösterdiler…

Teravih değil teyze, sabah namazı!
“Yine bak durmazsanız ineriz, sizi tercih ettik bizi pişman etmeyin” diyerek ikna ediyoruz, sabah namazı kılmamız için duruyorlar. Milleti bekletmemek için alelacele abdestlerimizi alıp namazımızı eda ediyoruz… Geldik bir baktık, koltuğumuzda uzanmış biri var! Bir anda görünce korktum. Baktım ön koltukta oturan yolculardan biri… Bizi görünce “Ne çabuk geldiniz!” diye hayret ettiler. “Teravih namazı değil ki bu…”

İnşaallah dini-imanı vardır!
Yolculuk işte bu! Bir yolcunun kutusunu başka bir yolcu almış! Diğer yolcu kızgın. Sonunda duruma el koyuluyor ve gereken işlemler yapılıyor, kutu sonra alınmak üzere mesele halloluyor. Servise biniyoruz. İhtiyar bir teyze ile kutusunu kaybeden genç yolcu dertleşiyorlar! Teyzenin söylediği bir cümle vardı ki… İnanın çok düşündürdü beni… “İnşaallah dini imanı vardır” diyordu teyze. Yani “İnşaallah dini imanı vardır da, yanlışlıkla götürdüğü kutuyu geri getirir!”
Bir anda düşüncelere daldım. Kutuyu yanlışlıkla alan kişinin, ne modernliğine, ne çağdaşlığına, ne de laikliğine güveniliyordu! Güvenilen şey “dini ve imanı” idi… Dini ve imanı varsa, sorun değildi. Vicdanının sözünü dinler, kutuyu getirirdi…
Buyrun ahirete imanın sosyal hayatı güzelleştiren neticelerinden birisi daha… Sosyal hayatı güzelleştiren ve güvenli kılan. Zorbaların, elinde güç bulunanların zayıfları ezmediği, onlara yardım edip hürmet ettiği bir ortam! İmandan başka bir değerle bu ortamı sağlamak mümkün mü? Vahyi dinlemeyen felsefe, her cihetle sükûta mahkûm ediyor hayatı…