“Bunlar meslek değildir bayan, hakiki mesleğiniz yok mu?” 

“Annelik en hakiki, en büyük, en mukaddes meslektir yavrum!” “Nasıl yani?” “Anaokulunda çalışan bir bayanın mesleği nedir?” “Anaokulu öğretmeni!”  

“İşte ben hakiki anaokulu, aile okulu öğretmeniyim! 

“Ben bu seksen sene ömrümde, seksen bin zatlardan ders aldığım halde, kasem ediyorum ki, en esaslı ve sarsılmaz ve her vakit bana dersini tazeler gibi, merhum validemden aldığım telkinat ve mânevî derslerdir ki, o dersler fıtratımda, adeta maddî vücudumda çekirdekler hükmünde yerleşmiş. Sair derslerimin o çekirdekler üzerine bina edildiğini aynen görüyorum.” (Bediüzzaman, Lem’alar, s. 202.) 

“Şimdi düşün memure hanım! Anneniz olmasaydı siz hayatta kalabilir miydiniz?” “Hayır!” “Öyle ise annelikten daha büyük meslek yoktur! Peki, alimler, doktorlar, yöneticiler, padişahları ve diğer meslek sahiplerini doğuran ve yetiştiren anneler değil mi?” “Doğru!”

“İyi de bu resmen kabul edilmeli, aksi halde meslek olmaz” 

“Nasıl olmaz ki, annenin doğurduğu çocuğun bakıcısı meslek sahibi, çocuk bakıcılığı meslek oluyor da onu doğuran, yetiştiren annelik nasıl meslek sayılmıyor! Günümüz medeniyeti sokaklardaki meslekleri özendirerek, ev hanımlığını ve anneliği meslek kabul etmeyerek, ferd, aile ve topluma-özellikle kadına- en büyük zararı vermiyor mu?  

Ve ne yazık ki, dindar iktidar da ferdi, aileyi, toplumu perişan eden ev hanımlığını, anneliği meslek saymayıp, “kariyer ve dış mesleklere” yönlendirerek iğdiş ile perişan ediyor…  

“Mim’siz medeniyet, tâife-i nisâyı yuvalardan uçurmuş, hürmetleri de kırmış, mebzul metâı yapmış. Şer’-i İslâm onları/ Rahmeten dâvet eder eski yuvalarına. Hürmetleri orada; rahatları evlerde, hayat-ı âilede. Temizlik zînetleri;/Haşmetleri hüsn-ü hulk, lûtuf ve cemâli ismet, hüsn-ü kemâli şefkat, eğlencesi evlâdı.” (Bediüzzaman, Sözler, Enstitü/internet, s. 668.) 

Kadın evini özledi, anne yavrusuna hasret! Bırakın kavuşsunlar!